ΑΝΤΡΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

Η Άντρη Ιωάννου, της Ιφιγένειας, γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του

70 σ' ένα χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, σήμερα κατεχόμενο. Μετά την

αποφοίτησή της από το Λύκειο Παλλουριώτισσας, ακολούθησαν οι σπουδές

στη Φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Κοινωνιολογία

στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών

στον τομέα της Πολιτικής Υγείας και Σχεδιασμού Υπηρεσιών Υγείας.

Εργάζεται ως Φαρμακοποιός στο κυπριακό δημόσιο.

Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα σκυλιά της, ενώ αρκετό χρόνο αφιερώνει

και για τα δέντρα της.

Η ποίηση προέκυψε στη ζωή της ως αποτέλεσμα της ανάγκης

της να εξωτερικεύσει όλα αυτά που νοιώθει.

Η ποιητική συλλογή «Η ζωή μου μια εκκρεμότητα»  (2019) είναι η πρώτη.

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ  (2019)

ΟΙ ΣΟΦΟΙ

Βγήκαν οι πραματευτάδες σεργιάνι

να διαφημίσουν την πραμάτεια τους.

Έπιασαν μάλιστα κουβέντα μεταξύ τους.

Κι έλεγε ο ένας στον άλλο:

«μα τι ωραίο είναι το δικό σου»,

«όχι, το δικό σου είναι υπέροχο»,

«μα τι εξαίσιο είναι αγαπητέ μου»,

«είναι απίστευτο αυτό που έφτιαξες»,

Στάθηκα για λίγο να τους ακούσω,

Προχώρησα όμως γρήγορα.

Χρειαζόμουν επειγόντως αέρα.

* * *

Ήρθαν και οι ειδικοί να μιλήσουν για αγάπη.

Έβγαλαν τα μέτρα τους,

έκαναν υπολογισμούς,

διαβουλεύτηκαν μεταξύ τους και αποφάνθηκαν.

Εσύ αγάπα αυτόν,

εσύ εκείνον.

Έκτοτε, οι άνθρωποι βαδίζουν

με το πόρισμα των σοφών,

Αυτών,

που περίεργο!

Δεν αγάπησαν ποτέ.

* * *

Ερχόντουσαν η μία μετά την άλλη.

Βουβές.

Πάγωσα όταν τις είδα.

Μ’ έβαλαν στη μέση.

Κι’ άρχισαν να χορεύουν.

Ένα χορό αλλιώτικο, απόκοσμο.

Τις κοίταζα μ ’ απελπισία.

Μ’ αυτές απόστρεφαν το βλέμμα.

Κι έτσι βουβές όπως ήτανε,

βγάλανε μια κραυγή.

Θεέ μου!

Ήταν οι λέξεις.

Που χάσανε το νόημά τους.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Είναι λέξεις που μιλούν.

Αν τις βάλεις σε μια σειρά, φωνάζουν.

Αν σκύψεις από πάνω τους,

θ’ ακούσεις τις κραυγές τους.

Κατάλαβες;

* * *

Ευτυχώς νωρίς το κατάλαβα.

Προτού στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του

μυαλού μου πάρει διαστάσεις.

Μένουμε λοιπόν στα τυπικά.

Γεια σου, πώς είσαι;

Άντε γεια.

Τα λέμε.

* * *

Σ’ έχασα.

Μόνο έτσι θα μπορούσα να σε βρω ξανά

Σε ξέχασα

Μόνο έτσι θα μπορούσα να σε θυμηθώ ξανά.

Σε διέγραψα

Μόνο έτσι θα μπορούσα να σε σχηματίσω ξανά,

Από την αρχή.

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Φοβάσαι.

Σ' έχουνε μάθει πως δεν πρέπει.

Σου αρκεί το να βλέπεις.

Φτάνει να μην αγγίζεις,

να μην νοιώθεις.

Κι αν καμιά φορά σου ξεφύγει,

την επαναφέρεις.

Καταστολή.

Για το καλό σου.

* * *

Εμένα η ζωή μου δεν πήγε ποτέ ευθεία,

Από τον καιρό που με θυμάμαι,

όλο κάτι ειδικές διαδρομές κάνω.

* * *

Η αγωγή,

περιμένει.

Ένα παιδί,

περιμένει.

Η δουλειά,

περιμένει.

Μια αγάπη,

περιμένει,

Η ζωή μου,

μια εκκρεμότητα.

* * *

ΚΑΘΑΡΣΗ

Μου είπαν να μην κόψω τη γέφυρα.

Ακολούθησα τη συμβουλή τους.

Την ανατίναξα.

            

            * * *

Σε κοίταξα στα μάτια

Εσένα,

που τόσα χρόνια μ’ έστηνες στη γωνία.

Που μ ’ έκανες να παραλύω.

Φάνταζες θεόρατος,

Μα μια στιγμή ήταν αρκετή

για να χαθείς,

για πάντα.

Επιτέλους,

τόλμησα!

Σε κοίταξα στα μάτια.

            

* * *

Την  ψυχανάλυσή μου την έκανα.

Υπήρξατε καλοί ακροατές.

Όσοι με ακούσανε.

Σας ευχαριστώ.

Τώρα,

επιτρέψτε μου να ονειρευτώ και πάλι.