ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ο Ανδρέας Καπανδρέου γεννήθηκε το 1972 στη Λευκωσία. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία, Επιστήμες της Πληροφόρησης και Επιστήμες της Αγωγής και εργάζεται στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου. Είναι συνεργάτης της ηλεκτρονικής πύλης για την προώθηση του βιβλίου Bookia.gr. Από το

2010 διατηρεί το ιστολόγιο @Ανδρέας Καπανδρέου: http:/ / andreaskandreou .blogspot.com το οποίο ασχολείται με την λογοτεχνία, τα βιβλία, τον πολιτισμό και την βιβλιοθηκονομία.

Διηγήματα του Καπανδρέου έχουν μεταφραστεί και έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά.

Κυκλοφορούν τα βιβλία του:

Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα (Επιφανίου, 2010).

Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες (Συμπαντικές Διαδρομές, 2012).

Ο μυστικός σύντροφος του Ρήγα: η άγνωστη μαρτυρία του Ιωάννη Καρατζά (Συμπαντικές Διαδρομές, 2016)

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ  (2017)

     Ιστορικά

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Κάποτε το έβλεπες γραμμένο παντού!

Σαν σύνθημα στους τοίχους

στα δελτία ειδήσεων

στις κομματικές ανακοινώσεις

στα σχολικά τετράδια...

Σήμερα υπάρχει μόνο στο χαρτάκι

που είναι κολλημένο στο ψυγείο

δίπλα από τη λίστα για τα ψώνια.

Να μην ξεχάσω: πως Δεν Ξεχνώ.

ΚΑΪΝ

Αν υπήρχε τρόπος να του κάναμε εξετάσεις DNA

θα στοιχημάτιζα ότι ο Κάιν ήταν Έλληνας.

Αν υπήρχε τρόπος ν' αποδείξω την μετεμψύχωσή του

θα σας τον έδειχνα κατήγορο στη δίκη του Σωκράτη

το 399 π.Χ.

άτακτο οπλοφόρο στο Θησείο τον Δεκέμβρη του 1944

και καταδρομέα στη Λευκωσία τον Ιούλιο του 1974.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ

Πέταξε μέχρι το φεγγάρι καβάλα στον Πήγασο

μα γκρεμοτσακίστηκε κάτω στη Γη.

Έπιασε τη Μέδουσα από τα μαλλιά

μα τον δάγκωσαν τα απαίσια φίδια.

Θέλησε ν' αντιμετωπίσει τον Μινώταυρο

μα τον πρόδωσε η Αριάδνη που έκοψε τον μίτο στα δυο.

Τώρα περιπλανιέται χαμένος

στον πολυπολιτισμικό λαβύρινθο.

Την Τροία επισκέπτεται πλέον σαν τουρίστας

κι ο μοναδικός ίππος που γνωρίζει δεν είναι Δούρειος

αλλά ιπποδρόμου.

     Πολιτικά

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Κάθε που έχει πανσέληνο

η ψυχή μου αναγαλλιάζει.

Αυτά που με στοιχειώνουν από μικρό παιδί

είναι τα μισοφέγγαρα.

ΣΗΜΑΙΑ

Ας το παραδεχτούμε:

η σημαία με το μισοφέγγαρο

που είναι ζωγραφισμένη στον Πενταδάκτυλο μας πληγώνει

είναι προκλητική και ακαλαίσθητη.

Εξυπηρετεί όμως κάτι.

Θυμίζει σε όποιον στρέψει το βλέμμα του προς το βορρά,

την Κατοχή.

Ανεκτίμητη είναι αυτή της η συνεισφορά.  

ΑΙΜΟΒΟΡΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ

Είναι κάτι επαγγελματίες πολιτικοί - μεταλλαγμένοι

άνθρωποι

που εμφανίζονται με την πρώτη βροχή σαν σαλιγκάρια.

Δεν είναι που γλείφουν κι έρποντας ψηλά αναρριχώνται

μα που σαν βδέλλες πάνω μας κολλούν και μας ρουφούν

το αίμα.

  

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Με πληγώνεις σαν σκουριασμένη πρόκα τρυπώντας μου

το δέρμα.

Ευτυχώς που έχω κάνει εμβόλιο τετάνου.

Με απογοητεύεις σαν κακά αποτελέσματα

ιατρικών εξετάσεων

μα βρίσκω τη δύναμη να κάνω θεραπεία.

Με προδίδεις σαν άπιστη ερωμένη.

Ο αρρωστημένος όμως εγωισμός δεν με αφήνει

να σε εγκαταλείψω...

Από σένα δεν περιμένω τίποτα.

Ελπίζω όμως τα πάντα!

 

ΠΡΟΣ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΥΣ

Ειρηνοποιοί όλου του κόσμου,

επιτέλους! Παραδεχτείτε την ήττα σας.

Στην πολεμική σκακιέρα ο θεός Αρης σας έκανε ματ.

Ο πόλεμος ποτέ δεν θα πεθάνει.

Τον τροφοδοτούν με το αθάνατο νερό

οι τρεις σχιζοφρενείς αδερφές:

απληστία, αδικία, παράνοια.

     Κοινωνικά

Η ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΑΛΩΝΙΑ

Αν η μάχη στα μαρμαρένια αλώνια

είχε διαφορετική κατάληξη,

αν ο Διγενής κατάφερνε ν' αφανίσει τον Χάρο

και πάλι ήρωας των δημοτικών μας τραγουδιών

θα ήταν ο ηττημένος.

Αυτόν θα φαντασιωνόμασταν να μας λυτρώνει

από τη βασανιστική αθανασία

στην οποία θα μας είχε καταδικάσει ο Διγενής!

 

ΣΤΟ ΕΝΥΔΡΕΙΟ

Τα ψάρια στο ενυδρείο ζουν ευτυχισμένα

σύμπαν τους είναι το γυαλί, που τα έχουνε κλεισμένα.

Τρώνε όταν μια ανώτερη δύναμη, θυμηθεί να τα ταΐσει

κι αν μείνουν νηστικά, κάποιο απ' αυτά, θα κανιβαλίσει.

Το ενυδρείο έχει πια θολώσει

γι' αυτό κανείς δεν νοιάζεται

τι γίνεται εκεί μέσα

ούτε που φαντάζεστε!

Ολόκληρο το σύμπαν μας είναι ένα ενυδρείο.

Νοιώθουμε άνετα σ' αυτό, μας είναι πια οικείο.

Τον κανιβαλισμό τον έχουμε στο αίμα

ζούμε κι ονειρευόμαστε μέσα σε ένα ψέμα. 

Το ενυδρείο έχει πια θολώσει

γι' αυτό κανείς δεν νοιάζεται

και τι υπάρχει εκεί έξω

ούτε που φαντάζεστε.

Εσύ, μικρή γοργόνα, το ξέρω ασφυκτιάς

μα έξω απ' τα νερά σου μέχρι θανάτου σπαρταράς.

Κι εγώ θα ζω για πάντα εδώ

κολλημένος στου βούρκου τον βρωμερό βυθό

και τι υπάρχει εκεί έξω ποτέ μου δεν θα δω.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Γεννιέσαι κερδίζοντας τις πιθανότητες.

Ζεις, εν πολλοίς, λόγω τύχης.

Ερωτεύεσαι λόγω σύμπτωσης.

Πεθαίνεις επειδή έρχεται η ώρα σου.

Ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερό

της ανθρώπινης φύσης.

Γι' αυτό δώσε σημασία στη διαδρομή.

Διάλεξε σωστά τα μονοπάτια που θα διαβείς.

Η διαδρομή που επέλεξες

είναι που θα σε διαφοροποιήσει απ' όλους τους άλλους.

Αν, βέβαια, είσαι από τους τυχερούς

και προλάβεις να τη διανύσεις...

      Ερωτικά

        Ερωτικά Ι

ΠΟΙΗΣΗ

Πάντα υποτιμούσες την ποίηση και τους ποιητές

μέχρι που ερωτεύτηκες.

Μετά άρχισες να γράψεις και στίχους...

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Υπάρχουν έρωτες που γίνονται «έρωτες»

σχέσεις που εξελίσσονται σε «σχέσεις»

και γόμοι που καταντούν «γάμοι».

Τα εισαγωγικά λειτουργούν σαν συμπληγάδες πέτρες.

Όταν αρχίσουν να σφίγγουν σαν μέγγενη

φύγε πριν σε συνθλίψουν.

 ΦΥΓΗ

Όταν η αξιοπρέπειά σου κουρελιαστεί

όταν οι κακές σκέψεις κάνουν κατάληψη στο κεφάλι σου

όταν οι βρισιές που σκεφτόσουν αρχίζουν να κυλούν στα

χείλη και να γίνονται ανεξέλεγκτοι ψίθυροι

τότε είναι η ώρα για τη μεγάλη έξοδο.

Φύγε πριν η τρέλα που σε πολιορκεί αλώσει το μυαλό σου.

     Ερωτικά ΙΙ

ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Εδώ που ζω τελειώσανε όλες οι εποχές

ατέλειωτος χειμώνας, κρύο και ενοχές.

Τα χελιδόνια πέθαναν, δεν έρχεται Λαμπρή

και τη δική μου άνοιξη την έχεις μόνο εσύ.

Χρόνια σε περιμένω, καιρό σε καρτερώ

με το δικό σου Πάσχα για να αναστηθώ.

Έλα και φέρε τη χαρά που τόσο μου έχει λείψει

έλα άνθισε σαν πασχαλιά και σκότωσε τη θλίψη. 

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Στον δικό μου κόσμο ο ήλιος έχει τη μορφή σου

και το φεγγάρι τη θλίψη σου.

Οι θάλασσες του είναι η αγκαλιά σου

και οι οροσειρές του σώμα σου.

Στο σύμπαν μου δεν υπάρχουν άλλοι πλανήτες.

Στον δικό μου γαλαξία περιστρέφεσαι μόνο εσύ...

ΒΑΡΥΤΗΤΑ

Πρέπει να νιώσεις την έλξη της για να το καταλάβεις.

Η βαρύτητα του έρωτα είναι πολύ μεγαλύτερη

από αυτή της Γης.

     Διάφορα

 

ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Αν βρεθείς ποτέ μπροστά σε εκτελεστικό απόσπασμα

μη δείξεις φόβο, μην κλείσεις τα μάτια.

Μην τους κάνεις αυτή τη χάρη.

Κοίταξε τους οπλοφόρους απέναντι σου με θάρρος

κι ευχήσου να ξέρουν καλό σημάδι.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ

Ο νεκρόφιλος πρίγκιπας έσκυψε πάνω από το πτώμα.

Φίλησε τα παγωμένα χείλη της Χιονάτης

και της χάιδεψε τα μαλλιά.

Οι νάνοι πήραν την αμοιβή τους και τον βοήθησαν να τη

φορτώσει στο άσπρο άλογο.

0 πρίγκιπας έφυγε χαρούμενος, καλπάζοντας.

Ήταν ευτυχισμένος, αφού η συλλογή του εμπλουτίστηκε

με ένα σπάνιο κομμάτι.

(Αυτά συμβαίνουν όταν οι πρίγκιπες της πραγματικότητας

ασελγούν πάνω στις ηρωίδες των παραμυθιών μας...)

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΡΗΓΑ (2016)

Πρόλογος

0  Ιωάννης Καρατζάς ήταν λόγιος, σύντροφος του Ρήγα (Φεραίου) Βελεστινλή και καταγόταν από τη Λευκωσία της Κύπρου. Τα ιστορικά στοιχεία που υπάρχουν για τον Καρατζά ξεκινούν το 1790 στη Βιέννη, όταν αυτός ήταν ήδη 23 ετών. Για την προηγούμενή του ζωή οι ιστορικοί ερευνητές δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν το παραμικρό. Λες και εμφανίστηκε από το πουθενά...

Η ιστορία θέλει τον Ιωάννη Καρατζά να εκτελείται από τους Τούρκους μαζί με τον Ρήγα και έξι άλλους επαναστάτες, το 1798, στον πύργο Νεμπόιζα στο Βελιγράδι. Μόνο που τα γεγονότα, ίσως, να μην συνέβησαν έτσι ακριβώς...

Ας αφήσουμε, όμως, τον ίδιο τον Καρατζά να μας αφηγηθεί μέσα από το άγνωστο αυτοβιογραφικό του κείμενο, αυτή την απίστευτη ιστορία που ξεκινά από το μέλλον και τελειώνει στο παρελθόν.

(Σημείωση: Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί πιστό αντίγραφο χειρόγραφου που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, σε κρύπτη σκήτης στο Άγιο Όρος. Οι περίεργοι ισχυρισμοί του εξετάζονται από ομάδα επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων,

η οποία αποτελείται από ιστορικούς, γραφολόγους και κβαντικούς φυσικούς).

Εισαγωγή

Όταν κάποτε, κάποιος, ανακαλύψει και διαβάσει αυτό το κείμενο, ίσως θεωρήσει την ιστορία μου εξωπραγματική, παράλογη και τρελή. Δεν θα τον αδικήσω. Το ίδιο θα έκανα κι εγώ στη θέση του.

     Όμως, αυτά που καταγράφω είναι η δική μου πραγματικότητα, η δική μου μαρτυρία για τα όσα βίωσα. Πιο κάτω θα διαβάσετε για τη σχέση μου με τον Ρήγα Βελεστινλή και για την άγνωστη ιστορία της Ελλάδας, η οποία σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά που διηγούμαι.

     Όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματικό και απίστευτο, τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι ακολουθούν ανάποδη χρονολογική φορά. Πρώτα συνέβησαν αυτά που διαδραματίστηκαν μετά και ακολούθως αυτά που έγιναν πριν.

Είναι τόσο πολλά κι αλλόκοτα αυτά που έζησα, που μου είναι δύσκολο, μετά από τόσα χρόνια, να τα αποτυπώσω με ακρίβεια στο χαρτί. Συγχωρέστε με, λοιπόν, για τυχόν ατέλειες στις περιγραφές μου.

Η μυστική αποστολή

     Το σχέδιο ήταν δύσκολο και ριψοκίνδυνο, όμως οι Οθωμανικές Μυστικές Υπηρεσίες ήταν σίγουρες, θ' όπως με διαβεβαίωναν, ότι μπορούσα να το φέρω σε πέρας με επιτυχία. Μου αποκάλυψαν μάλιστα και κάτι που με ξάφνιασε. Μου είπαν ότι δεν ήμουν καθόλου τυχαία επιλογή. Με είχαν επιλέξει ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους και παρακολουθούσαν στενά κάθε μου κίνηση εδώ και χρόνια, από τότε που οι επιδόσεις μου στο σχολείο έκαναν τις αρμόδιες υπηρεσίες να με προσέξουν.

     Σύμφωνα με το σχέδιο, θα ερχόμουν σε μια στημένη επαφή με μέλη των Ελλήνων Αυτονομιστών, η οποία όμως γι' αυτούς θα φάνταζε τυχαία. Οι Μυστικές Υπηρεσίες θα φρόντιζαν να ηρωοποιηθώ στα μάτια των αντιπάλων, ώστε να γίνω αποδεκτός στην οργάνωσή τους. Μετά θα παρείχα τις πληροφορίες που χρειάζονταν για να τους παγιδεύσουν. Πριν γίνει όμως αυτό, θα έπρεπε να μάθω ποιοι ηγούνταν της ομάδας, τους απώτερους σκοπούς της και να αποκαλύψω το σχέδιο για ένα μεγάλο χτύπημα που υποπτεύονταν ότι ετοίμαζε η οργάνωση, αλλά δεν γνώριζαν ποιο ακριβώς ήταν αυτό.

     Η αλήθεια είναι πως κολακεύτηκα που επέλεξαν εμένα. Δέχτηκα αμέσως να λάβω μέρος στην αποστολή χωρίς να πολυσκεφτώ τις πιθανές συνέπειες. Όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή βέβαια. Εξάλλου, τρία σχεδόν χρόνια στους καταδρομείς και με θητεία στο μέτωπο του πολέμου, είχα αποκτηνωθεί

σε μεγάλο βαθμό και είχα μάθει να μην αμφισβητώ τις διαταγές των ανωτέρων μου, όποιες κι αν ήταν αυτές. Από την άλλη, μου είχε λείψει η καθημερινή ζωή εκτός στρατού κι η χαρά μου ήταν διπλή, αφού θα είχα την ευκαιρία να ζήσω, έστω και καμουφλαρισμένα, σαν απλός πολίτης στην ονειρεμένη Αθήνα.

     Ένα άλλο θετικό της υπόθεσης ήταν ότι οι Μυστικές Υπηρεσίες επέσπευσαν την εγγραφή μου στη Φιλοσοφική Σχολή του «Οθωμανικού Πανεπιστημίου Αθηνών Μωάμεθ Β » και μου έβγαλαν φοιτητική ταυτότητα, ώστε να μην προκαλώ, όπως μου είπαν, υποψίες.

     Το διαμέρισμα που μου παραχωρήθηκε βρισκόταν στον 15° όροφο ενός ουρανοξύστη, σε μια υποβαθμισμένη συνοικία, στην οποία έμεναν κυρίως Έλληνες. Ήταν αρκετά άνετο για φοιτητικό και το γεγονός ότι από μια γωνιά στο παράθυρο της κουζίνας έβλεπα μέρος του Παρθενώνα με έκανε πολύ

ευτυχισμένο.

     Μου δόθηκαν οι τελευταίες οδηγίες και μου ζητήθηκε να δίνω αναφορά μέσω τηλεδιάσκεψης μια φορά τη βδομάδα. Αν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος, θα με επισκέπτονταν αυτοί στο διαμέρισμα. Για να μπορούν να παρακολουθούν συνεχώς τις κινήσεις μου, μου έδωσαν να φορέσω στο δεξιό μάτι ένα διάφανο φακό επαφής τελευταίας τεχνολογίας, ο οποίος θα λειτουργούσε σαν κάμερα και θα αναμετάδιδε στη βάση εικόνα και ήχο. Ό,τι δηλαδή έβλεπα και άκουγα εγώ. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να επέμβουν για να με προστατεύσουν

σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά, όπως μου είπαν. Ήμουν αρκετά έξυπνος βέβαια για να καταλάβω ότι αυτό γινόταν και για να με ελέγχουν ταυτόχρονα.

Η Αθήνα του 22ου αιώνα

     Η Αθήνα που συνάντησα ήταν μια σύγχρονη μουσουλμανική πόλη. Είχε τα μοντέρνα μεγαλοπρεπή κτήρια με το ανατολίτικο στυλ, που υπήρχαν και στις άλλες μεγαλουπόλεις της Αυτοκρατορίας. Τα διάσπαρτα αρχαιοελληνικά κατάλοιπα όμως της έδιναν μια μοναδική γοητεία.

     Στην Αθήνα ζούσαν δέκα εκατομμύρια πολίτες, μισοί από τους οποίους ήταν ελληνικής καταγωγής και άλλοι τόσοι έποικοι από διάφορες ισλαμικές χώρες. Το υπόγειο και υπέργειο μετρό με τις δέκα γραμμές να διασχίζουν όλη την Αττική, δούλευε σχετικά καλά βοηθώντας στη μετακίνηση των πολιτών, ενώ οι σύγχρονες υποθαλάσσιες αμαξοστοιχίες συμπλήρωναν το δίκτυο συγκοινωνίας, ενώνοντας την Αθήνα με τα νησιά του Αιγαίου, τη Μικρό Ασία, μέχρι και με τα σύνορα της Αυτοκρατορίας στον Καύκασο. Ο ισλαμικός νόμος ήταν και στην Αθήνα, όπως και σε όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας, υποχρεωτικός για όλους. Σαν θρήσκευμα υπήρχε μόνο ο μουσουλμανισμός και σαν επίσημη γλώσσα η τουρκική. Ο χριστιανισμός και η ελληνική γλώσσα είχαν απαγορευτεί από καιρό, αν και ήταν κοινό μυστικό πως σε κάποια σπίτια, κρυφά, πίσω από τις κλειστές πόρτες, κάποιοι μιλούσαν ακόμα στα ελληνικά. Οι ελληνικής καταγωγής κάτοικοι μπορούσαν να κρατήσουν τα ελληνικά τους ονόματα, αλλά έπρεπε να ακολουθούν τους μουσουλμανικούς κανόνες. Κανένας δεν τους ανάγκαζε να προσεύχονται και να επισκέπτονται τα τζαμιά, αλλά αποτελούσε ασέβεια, η οποία επέφερε βαριά τιμωρία, η παράβαση των μουσουλμανικών νόμων. Το Κουρμπάν Μπαϊράμ και το Ραμαζάνι γιορταζόταν από όλους, ενώ το χοιρινό κρέας και το αλκοόλ ήταν απαγορευμένα είδη προς κατανάλωση σε όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας.

     Με τις μεταρρυθμίσεις που είχαν γίνει την τελευταία δεκαετία, οι γυναίκες μπορούσαν πλέον να κυκλοφορήσουν και μόνες τους στους δρόμους, ακόμα και να οδηγήσουν, φορώντας όμως πάντα τη σκουρόχρωμη μπούρκα. Οι Τούρκοι μπορούσαν να παντρευτούν από μία μέχρι τέσσερεις γυναίκες, ανάλογα με το πόσο πλούσιοι ήταν. Για γυναίκα μπορούσαν να επιλέξουν όποια ήθελαν, ακόμα και Ελληνίδα, η οποία ήταν υποχρεωμένη να δεχτεί. Σε περίπτωση που κάποια από αυτές αντιδρούσε, υπήρχαν σοβαρές επιπτώσεις,

τόσο στην ίδια τη γυναίκα, όσο και στην οικογένειά της. Αυτός ήταν ένας ακόμα σοβαρός λόγος που έκανε τις Ελληνίδες να επιδιώκουν να φοράνε μπούρκα, ώστε να προστατεύονται από τα βλέμματα ανεπιθύμητων επίδοξων

γαμπρών. Οι Έλληνες ανήκαν στην κατώτερη τάξη, πλήρωναν υψηλότερους φόρους και μπορούσαν να παντρευτούν μόνο μία γυναίκα. Οι Έλληνες άρρενες, σε όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας, υπηρετούσαν υποχρεωτικό τρία χρόνια στρατιωτική θητεία, την οποία περνούσαν συνήθως σαν απλοί στρατιώτες στις εμπόλεμες περιοχές της Αυτοκρατορίας. Αντίθετα, οι Τούρκοι άρρενες υπηρετούσαν μόνο για ένα χρόνο στον στρατό και έπαιρναν πάντα τα καλύτερα πόστα. Όποιος Έλληνας εργαζόταν στο δημόσιο ή στις δυνάμεις ασφαλείας ήταν υποχρεωμένος, για εκείνο το χρονικό

διάστημα τουλάχιστον, να αλλάξει το όνομά του σε τουρκικό.

     Την πόλη της Αθήνας διοικούσε, με τη βοήθεια του στρατού, ο Ιμπραήμ Πασάς ο 5°*, ο οποίος ήταν διορισμένος από τη Μεγάλη Αυτοκρατορική Πύλη, που έλεγχε τη διοίκηση ολόκληρης της Αυτοκρατορίας. Ο Ιμπραήμ είχε τη φήμη δίκαιου αλλά σκληρού διοικητή, που δεν δεχόταν μύγα στο

σπαθί του. Με τη βοήθεια των στρατιωτικών, οι οποίοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν υπερεξουσίες, κρατούσε την Αθήνα με σιδηρά πειθαρχία. Η μόνη άλυτη εκκρεμότητα που

υπήρχε εκείνη την περίοδο ήταν οι «Έλληνες Αυτονομιστές»,

το θέμα των οποίων χειρίζονταν πλέον οι Μυστικές Υπηρεσίες

του στρατού.

Διευκρίνιση περί της ιστορικότητας των στοιχείων

Τα στοιχεία που αφορούν τον Ρήγα και τους συντρόφους του είναι παρμένα μέσα από ιστορικά κείμενα και ντοκουμέντα της εποχής. Έχουν επίσης μελετηθεί τα πρακτικά της δίκης και οι κατηγορίες που απαγγέλθηκαν στους οκτώ άντρες [Λέγρανδ, Αιμίλιος: Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή και των συν αυτώ μαρτυρησάντων εκ των εν Βιέννηι αρχείων εξαχθέντα και δημοσιευθέντα. Αθήνα: Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών - Βελεστίνου - Ρήγα, 2000]. Όλοι οι τίτλοι των βιβλίων που αναφέρονται είναι πραγματικοί και οι συγγραφείς τους υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα.

Οι ιστορίες με τη γυναίκα που προσεύχεται στην Παναγία (κεφάλαιο «Καντηλανάφτης στην Πέστη» και το περιστατικό με το κορίτσι και το λιοντάρι (αναφορές στα κεφάλαια «Ειρήνη Εμμανουήλ» και «Το τελευταίο εμπόδιο στο δρόμο για την Καστοριά») βρίσκονται στο βιβλίο του Brion Marcel: Η καθημερινή ζωή στη Βιέννη την εποχή του Σούμπερτ και του Μότσαρτ (Παπαδήμας, 2004).

     Η ιστορία του Πασβάνογλου και οι μυστηριώδεις εξαφανίσεις Τούρκων στο κεφάλαιο «Φυγή από την Καστοριά» είναι εμπνευσμένη από πραγματική ιστορία και τη μαρτυρία όπως την κατέγραψε ο Νικόλαος Ρανιέρης (1758-1847) και την αναδημοσίευσε το περιοδικό Ιστορία (Αυγ. 2002).

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ  (2017)

Η πρώτη Κυπριακή Ανθολογία Λογοτεχνίας του Φανταστικού

Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ Ε.

     Ο   Ε. γεννήθηκε προ αμνημονεύτων χρόνων σε ένα πολύ όμορφο και μακρινό βασίλειο, όπου επικρατούσε μόνιμα η ειρήνη και η ευημερία. Ήταν ένα ξανθό και πανέμορφο μωρό με σπινθηροβόλα γαλανά μάτια, και από την πρώτη μέρα της γέννησής του έδειξε πόσο ζωηρό και σκανδαλιάρικο θα ήταν στη συνέχεια. Μεγάλωνε πλουσιοπάροχα με τ' αδέρφια και τον πατέρα του και παρόλο που δεν γνώρισε μητέρα, δεν του έλειψε απολύτως τίποτα. Γρήγορα

ξεχώρισε ανάμεσα στα άλλα παιδιά για την οξυδέρκεια και τις ικανότητές του. Από μικρός ήταν πολύ περίεργος και ρωτούσε να μάθει για το κάθε τι. Ο πατέρας του ήταν περήφανος γι' αυτόν και του έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία, ξεχωρίζοντάς τον από τα υπόλοιπα παιδιά του.

     0 Ε. έμαθε πολύ εύκολα γραφή και ανάγνωση, ενώ έδειξε ιδιαίτερη κλίση στη φιλοσοφία και τα θρησκευτικά. Εκεί που δεν τα πήγαινε πολύ καλά - και αυτό ήταν κάτι που τον εκνεύριζε αφάνταστα - ήταν η μουσική και ιδιαίτερα το παίξιμο της λύρας, στην οποία τα αδέρφια του ήταν ιδιαίτερα επιδέξια. Ο πατέρας του πάντως, φρόντισε να τον στείλει στα καλύτερα σχολεία του βασιλείου και φιλοδοξούσε, όταν μεγαλώσει, να τον έχει δίπλα του για να τον βοηθά στη διακυβέρνηση.

     Λόγω της ευφυΐας και του ανήσυχου πνεύματος που είχε, ο Ε. σύντομα άρχισε να αμφισβητεί τα πάντα γύρω του. Πίστευε ότι ήταν εξυπνότερος από τα αδέρφια του και ένιωθε υπεροχή απέναντι τους. Μάλιστα δεν έκρυβε τη φιλοδοξία του να αντικαταστήσει αυτός τον πατέρα του στη βασιλεία.

Είχε ριζοσπαστικές ιδέες για το πώς έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα στο παλάτι και πίστευε ότι ο πατέρας του δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει με τα παλιά μυαλά και τις αντιλήψεις που κουβαλούσε. Έτσι, μια μέρα, πήγε αιφνιδιαστικά με κάποιους φίλους του και αφού ακινητοποίησαν τους φρουρούς κατέλαβαν την αίθουσα του θρόνου. Άλλαξε κλειδαριές στις πόρτες και ανάλαβε αυτός τη διακυβέρνηση. Ήθελε να φέρει νέο αέρα στο βασίλειο και να το αναπτύξει όπως αυτός νόμιζε καλύτερα με τις καινοτόμες ιδέες του...

     Ο πατέρας, όμως, και τα υπόλοιπα αδέρφια του δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Ο γέρος βασιλιάς ανασύνταξε τη φρουρά του και κατάφερε με τη βοήθεια των υπόλοιπων παιδιών του να εισβάλει στην αίθουσα του θρόνου, την ίδια κιόλας μέρα, και να ανακαταλάβει το στέμμα. Απογοητευμένος και πικραμένος από τον Ε. και την αχάριστη και εγωκεντρική συμπεριφορά του, τον αποκλήρωσε και τον εξόρισε μαζί με

τους συντρόφους του μακριά, σε άλλη γη. Τους καταδίκασε μάλιστα να μην επιστρέφουν ποτέ ξανά στο βασίλειό του.

     Ο Ε. θεώρησε ότι έγινε μεγάλη αδικία σε βάρος του. Από τότε, λοιπόν, αντιμάχεται όπως μπορεί τον πατέρα του, έστω και από μακριά. Αυτός και η παρέα του, έχουν πλέον ως στόχο την επικράτησή τους απέναντι στο καλό που πρεσβεύει το βασίλειο από το οποίο εξορίστηκαν. Προσπαθούν με κάθε

τρόπο να επιβάλουν το κακό και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν ώστε να επικρατήσουν στον κόσμο, προετοιμάζοντας τη μεγάλη αντεπίθεση στο βασίλειο του πατέρα του Ε., του Θεού.

     Οι φήμες λένε ότι τα κέρατα και η ουρά που έχει σήμερα, φύτρωσαν από το κακό του, μετά την εκδίωξή του από τον ουρανό. Μερικοί, μάλιστα, υποστηρίζουν πως ακριβώς γι' αυτό το λόγο οι φτερούγες του από άσπρες έγιναν μαύρες... Εγώ πάντως, έτσι τον γνώρισα!

     Όταν πρωτοφανερώθηκε σε μένα, μου έκανε εντύπωση η γενναιοδωρία και η μεγαλοψυχία του. Στην αρχή μου χάριζε ό,τι του ζητούσα χωρίς κανένα αντάλλαγμα: χρήματα, υλικά αγαθά, επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη, φήμη, αναγνωσιμότητα, τα πάντα! Εγώ από την άλλη, ως κοινός θνητός,

είχα τα χαρακτηριστικά που έχουμε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι. Ήμουν ματαιόδοξος και ανικανοποίητος! Όσα περισσότερα μου έδινε, τόσα περισσότερα ζητούσα. Ήμουν ενθουσιασμένος με το γεγονός ότι μπορούσα να έχω οτιδήποτε ήθελα, ό,τι περνούσε από το μυαλό μου, φτάνει απλώς να του το ζητούσα...

     Κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η ικανότητά του να μεταφέρεται αστραπιαία από το ένα σημείο στο άλλο, χιλιόμετρα μακριά. Όπου κι αν βρισκόταν, πάντως, μόλις τον φώναζα, ερχόταν αμέσως για να με βοηθήσει. Μπορούσε, όπως μου εξήγησε, να ταξιδεύει όπου ήθελε μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων, αλλά δεν μπορούσε να είναι πανταχού παρών όπως ο πατέρας του (τον οποίο πλέον αποκαλεί πρώην πατέρα). Μου είπε πάντως ότι προσπαθεί πολύ και πως σύντομα ελπίζει να αποκτήσει και αυτός όλες τις θεϊκές ιδιότητες.

     Αφού πέρασε αρκετός καιρός από τότε που πρωτογνωριστήκαμε, ο Ε. άρχισε να μου μιλά αόριστα και να προσπαθεί να με βολιδοσκοπήσει:

     «Θεωρείς ότι είμαστε φίλοι;» με ρώτησε ξαφνικό μια μέρα.

     «Φυσικά!» απάντησα εγώ αυθόρμητα. Άλλωστε, πού θα μπορούσα να βρω καλύτερο φίλο που θα μου έκανε όλα τα χατίρια;

     «Αν σου ζητούσα και εγώ κάτι, θα το έκανες;» ρώτησε με περίεργο ύφος.

     «Αν μπορώ, θα το κάνω με ευχαρίστηση» απάντησα εγώ ο αφελής!

     Τότε ο Ε. μου διηγήθηκε την ιστορία της ζωής του. Από τότε που τον δημιούργησε ο πρώην πατέρας του, ο Θεός, μέχρι την πτώση του. Με έκανε κοινωνό της αδικίας την οποία δέχτηκε και μου αποκάλυψε τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του.

     Από μένα ζήτησε απλά να υπογράψω μια σύμβαση που έλεγε ότι θα του είμαι πιστός και πως ακόμα και όταν πεθάνω, επιθυμώ η ψυχή μου να παραμείνει μαζί του.

     «Μετά από τόσους αιώνες, πλησιάζει επιτέλους η στιγμή που θα ανοίξει ξανά η επουράνια πύλη για μένα και όσους θα με ακολουθήσουν» προσπάθησε να με δελεάσει...

     Όταν με είδε επιφυλακτικό, μου τόνισε πως πρέπει να επιλέξω. Ή μαζί του θα είμαι ή με τους Άλλους! Φρόντισε, μάλιστα, να μου υπενθυμίσει πόσα έκανε αυτός για μένα και ότι οι Άλλοι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για τις δικές μου ανάγκες. Μου ξεκαθάρισε πως αν υπέγραφα, θα ήταν πάντα δίπλα μου και θα μου έδινε ό,τι ζητούσα. Σε αντίθετη περίπτωση, όχι μόνο θα με εγκατέλειπε, αλλά θα έπαιρνε πίσω και όλα όσα μου χάρισε! Όταν τόλμησα να τον χαρακτηρίσω εκβιαστή, αυτός με αποκάλεσε εγωπαθή και χαραμοφάη. Με κατηγόρησε ότι τα θέλω όλα δικά μου χωρίς να είμαι έτοιμος να ανταποδώσω μια χάρη σε φίλο, όταν και αυτός με έχει ανάγκη.

     Από εκείνη τη μέρα μέσα μου παλεύει το καλό με το κακό... Αυτά που έμαθα από το σχολείο, το κατηχητικό και τους γονείς μου από τη μια και ο πλουσιοπάροχος τρόπος που συνήθισα να ζω τα τελευταία χρόνια, από την άλλη. Αλλά και η πρόταση του Ε... Αμφιταλαντευόμουν πολύ για το ποια

απόφαση θα έπρεπε να πάρω.

     Έκανα πολλά βράδια να κοιμηθώ κανονικά. Σε αυτό συνέτεινε και ο Ε. που φρόντιζε να με επισκέπτεται κάθε νύχτα αυτοπροσώπως ή να μου στέλνει δικά του δαιμόνια να μου υπενθυμίζουν ότι έπρεπε, επιτέλους, να πάρω μια απόφαση.

     Το δίλημμα είναι τεράστιο. Προσπαθήστε να μπείτε για μια στιγμή στη θέση μου και απαντήστε ειλικρινά. Εσείς τι θα αποφασίζατε;

Ειλικρινά όμως!

***

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ της σύμβασης την οποία συνέταξε και υπέγραψε ο ίδιος ο Εωσφόρος και την οποία μου πρότεινε να αποδεχτώ και να συνυπογράψω, αρχίζει ως εξής:

«Ο υπογραφών ως αποδέκτης της παρούσας σύμβασης δηλώνει ανεπιφύλακτα ότι συστρατεύεται μαζί Μου και ότι επιθυμεί να με ακολουθήσει όταν ανοίξει ξανά για Εμάς η πύλη του ουρανού. Δίπλα Μου θα κερδίσει την αιώνια ζωή και την εύνοιά Μου. Παραχωρεί, ως αντάλλαγμα, την ψυχή του στην υπηρεσία Μου. Υποχρεούται, επίσης, να δημοσιοποιεί σε κάθε ευκαιρία τη βιογραφία Μου, ώστε να κάνει γνωστή την παρουσία και τους σκοπούς Μου...»

Αρχίζω, λοιπόν, σήμερα ενημερώνοντας εσάς, αγαπημένοι μου φίλοι...