Ο Μάριος Αγαθοκλέους γεννήθηκε το 1948 στη Λεμεσό. Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Εργάστηκε για σαράντα χρόνια ως παρατηρητής φυσικών φαινομένων. Τη δεκαετία του ογδόντα, μαζί με τους Κώστα Μακρίδη και Χρίστο Μελίδη έκδωσαν το λογοτεχνικό περιοδικό Η ΑΜΑΞΑ και δημιούργησαν το καφεθέατρο ΤΑ ΠΕΡΙΞ στη Λεμεσό. Το 1981 έλαβε μέρος με τρία διηγήματα στις ΔΕΚΑ ΓΡΑΦΕΣ, κοινή έκδοση δέκα Λεμεσιανών δημιουργών.
ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
ΕΟΛΙΘΙΑ (1983),
ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑΣ (1988),
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ (2003)
ΑΠΤΕΡΟΣ ΛΥΠΗ (2012)
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΑΝΟΙΚΤΗ ΖΩΝΗ (2018)
ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑΣ (1988),
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ (2003)
ΑΠΤΕΡΟΣ ΛΥΠΗ (2012)
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΑΝΟΙΚΤΗ ΖΩΝΗ (2018)
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΑΝΟΙΚΤΗ ΖΩΝΗ (2018)
ΙΚΕΣΙΑ
Εμένα που ταπεινά σου προσφέρω
τα ποιήματα μου
ελέησέ με
χάρισέ μου
μια στιγμή στην αιωνιότητα
μια λεπτομέρεια του κορμιού σου
και σώσε με
από τη φρικτή δουλεία της γραφής.
τα ποιήματα μου
ελέησέ με
χάρισέ μου
μια στιγμή στην αιωνιότητα
μια λεπτομέρεια του κορμιού σου
και σώσε με
από τη φρικτή δουλεία της γραφής.
ΑΠΛΗΡΩΤΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ
Στον Αντρέα Πετρίδη
Χάρασσε τις γραμμές του
στην εξοχή
έμπειρος καλλιεργητής
με ό,τι τα μάτια και το μυαλό του
εστίαζαν στην τεράστια βιβλιοθήκη
που τον κύκλωνε.
στην εξοχή
έμπειρος καλλιεργητής
με ό,τι τα μάτια και το μυαλό του
εστίαζαν στην τεράστια βιβλιοθήκη
που τον κύκλωνε.
Έγραφε
ως άριστος τεχνικός της γλώσσας
αποσπώντας δίκαια
τους επαίνους των συγχρόνων του.
ως άριστος τεχνικός της γλώσσας
αποσπώντας δίκαια
τους επαίνους των συγχρόνων του.
Έγραφε για όλα
πλην ενός
που διαρκώς το ανέβαλλε.
πλην ενός
που διαρκώς το ανέβαλλε.
Τώρα πια σε βαθιά γεράματα
που κάθε αναβολή
απειλούσε την αρτιμέλεια
της θεματολογίας του
γέμισε ξανά την αχώριστή του πέννα
και κάθισε τρίζοντας
στους χοντρούς τόμους.
που κάθε αναβολή
απειλούσε την αρτιμέλεια
της θεματολογίας του
γέμισε ξανά την αχώριστή του πέννα
και κάθισε τρίζοντας
στους χοντρούς τόμους.
Οργάνωσε το υλικό
που είχε μαζέψει με επιμέλεια
κι ήταν πανέτοιμος.
που είχε μαζέψει με επιμέλεια
κι ήταν πανέτοιμος.
Τίτλος «Ο Έρωτας»
και οι φυσικές πρωταγωνίστριες
«Αφροδίτη» και «Ελένη».
και οι φυσικές πρωταγωνίστριες
«Αφροδίτη» και «Ελένη».
Όμως
ο απλήρωτος λογαριασμός
δεν ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα
πάρεξ ζέστη και ιδρώτας
κυκλοφορούσαν στο υγρό γραφείο.
ο απλήρωτος λογαριασμός
δεν ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα
πάρεξ ζέστη και ιδρώτας
κυκλοφορούσαν στο υγρό γραφείο.
Άρχισε να βγάζει
τα βαριά ρούχα
και με τεχνητά μέσα
θέλησε να παγιδεύσει το ζητούμενο.
τα βαριά ρούχα
και με τεχνητά μέσα
θέλησε να παγιδεύσει το ζητούμενο.
Τα θολά γυαλιά του δεν εστίαζαν
στις ποθητές λεπτομέρειες.
Περιληπτικά εκινούντο τα σώματα
σε ακαταλαβίστικα σχήματα
και στην τριχοφόρα του ακοή
διέφευγαν οι ψίθυροι
τα διφορούμενα
και οι χυδαίες υποσχέσεις.
στις ποθητές λεπτομέρειες.
Περιληπτικά εκινούντο τα σώματα
σε ακαταλαβίστικα σχήματα
και στην τριχοφόρα του ακοή
διέφευγαν οι ψίθυροι
τα διφορούμενα
και οι χυδαίες υποσχέσεις.
Μετά από καιρό
τον βρήκαν στο πάτωμα
κάτω από άρτιες εκδόσεις
ασάλευτο κι ολόγυμνο
έτσι όπως τον γέννησε η μάνα του
χωρίς πνεύμα πια
ανέδιδε μια μυρωδιά
που έκλεινε τις μύτες
των προσκεκλημένων.
τον βρήκαν στο πάτωμα
κάτω από άρτιες εκδόσεις
ασάλευτο κι ολόγυμνο
έτσι όπως τον γέννησε η μάνα του
χωρίς πνεύμα πια
ανέδιδε μια μυρωδιά
που έκλεινε τις μύτες
των προσκεκλημένων.
Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
Στον Σταύρο Στ. Καραγιάννη
Είμαι μόνος.
Πίνω μπύρες
κοιτάζοντας διάφανα
τη Σελήνη.
κοιτάζοντας διάφανα
τη Σελήνη.
Η σκέψη μου
κυκλοφορεί στα διάφορα
που θέλω να ξεχάσω.
κυκλοφορεί στα διάφορα
που θέλω να ξεχάσω.
Κάποτε νόμιζα
πως θα μπορούσα
να γίνω το αποτέλεσμα
των καλών αναμνήσεων.
πως θα μπορούσα
να γίνω το αποτέλεσμα
των καλών αναμνήσεων.
Όμως κανένας δεν αλλάζει
κι έτσι κυκλοφορούμε παράλληλα.
κι έτσι κυκλοφορούμε παράλληλα.
Οι λίγοι που τα καταφέρνουν
ας μην είναι παράδειγμα
για μελλοντικούς γάμους
ας μην είναι παράδειγμα
για μελλοντικούς γάμους
γιατί ο γάμος
είναι μοναχικό γαμήσι.
είναι μοναχικό γαμήσι.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Στον Χρίστο Χατζήπαπα
Κάθε φορά που το ανακαλούσα
απασφαλιζόταν
ο υδατοφράκτης των Πολεμιδιών
και ο ξεροπόταμος Γαρύλλης
ξέπλενε το αναδυόμενο τοπίο.
απασφαλιζόταν
ο υδατοφράκτης των Πολεμιδιών
και ο ξεροπόταμος Γαρύλλης
ξέπλενε το αναδυόμενο τοπίο.
Μετά όλα εύρυθμα
έπαιρνε το καθένα
την παρτιτούρα που του αναλογούσε
σε δωμάτιο ετοιμοθάνατων νοσοκομείου.
έπαιρνε το καθένα
την παρτιτούρα που του αναλογούσε
σε δωμάτιο ετοιμοθάνατων νοσοκομείου.
Το κρεβάτι στη μέση
και γύρω οι εύλαλοι συγγενείς
με άρχοντα πρωτοψάλτη τη μητέρα.
και γύρω οι εύλαλοι συγγενείς
με άρχοντα πρωτοψάλτη τη μητέρα.
Η κωματώδης του κατάσταση
τροφοδοτεί τους συνδαιτυμόνες
και τα υψωμένα ιατρικά χέρια
διευκολύνουν
την ακραία χρήση των φωνηέντων.
τροφοδοτεί τους συνδαιτυμόνες
και τα υψωμένα ιατρικά χέρια
διευκολύνουν
την ακραία χρήση των φωνηέντων.
Και τότε ξεδιπλώνεται
το προβατίσιο νήμα
από τα νύχια ως την κουρία
σαν μέτρο αναφοράς
του ευάλωτου σώματος
για να ζωστεί με αυτό
η αγρύπνια του Τροπαιοφόρου.
το προβατίσιο νήμα
από τα νύχια ως την κουρία
σαν μέτρο αναφοράς
του ευάλωτου σώματος
για να ζωστεί με αυτό
η αγρύπνια του Τροπαιοφόρου.
Λες και διαισθάνθηκε τα επερχόμενα
εκχέεται από τα βάθη της σιωπής του
ένα ψέλλισμα
σαν βαθύ του νέι* ψιθύρισμα
που άλλοι το είπαν θαύμα
κι άλλοι αχαριστία
μα εγώ που τον υποψιαζόμουν από καιρό
το είπα συνέπεια,
εκχέεται από τα βάθη της σιωπής του
ένα ψέλλισμα
σαν βαθύ του νέι* ψιθύρισμα
που άλλοι το είπαν θαύμα
κι άλλοι αχαριστία
μα εγώ που τον υποψιαζόμουν από καιρό
το είπα συνέπεια,
Γαλάτεια
αφήστε με να πεθάνω με αξιοπρέπεια.
αφήστε με να πεθάνω με αξιοπρέπεια.
*Το «νέι» είναι ένα μακρόστενο πνευστό μουσικό όργανο που συναντάται σε Αραβικές χώρες.
Η ΒΟΥΚΕΜΒΙΛΙΑ
Στον Κυριάκο Αναγιωτό
Αφού καμιά βεβαιότητα
δεν έχει πόδια να σταθεί
και νέες συνεχώς αναδύονται
μελλοθάνατες
ψέμα λοιπόν
και η τεράστια πανέμορφη
Βουκεμβίλια
που κοιτάζω από τη βεράντα μου
πίνοντας μπύρες:
δεν έχει πόδια να σταθεί
και νέες συνεχώς αναδύονται
μελλοθάνατες
ψέμα λοιπόν
και η τεράστια πανέμορφη
Βουκεμβίλια
που κοιτάζω από τη βεράντα μου
πίνοντας μπύρες:
Κι αν αφαιρέσω
το «τεράστια» και «πανέμορφη»
και όλα τα υποκειμενικά επίθετα
αφαιρέσω ακόμη
και την μπύρα
από το θολωμένο μου μυαλό
το «τεράστια» και «πανέμορφη»
και όλα τα υποκειμενικά επίθετα
αφαιρέσω ακόμη
και την μπύρα
από το θολωμένο μου μυαλό
και παραμένει η Βουκεμβίλια
κι εγώ να την κοιτάζω
κι εγώ να την κοιτάζω
ψέμα λοιπόν κι αυτό
και όχι μια μικρή, μικροσκοπική
βεβαιότητα
μέσα στην άπειρη σχετικότητα
του σύμπαντος
να συγκρατεί, «σαν σωματίδιο του Θεού»,
την εύθραυστη ζωή μου;
και όχι μια μικρή, μικροσκοπική
βεβαιότητα
μέσα στην άπειρη σχετικότητα
του σύμπαντος
να συγκρατεί, «σαν σωματίδιο του Θεού»,
την εύθραυστη ζωή μου;
ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΑΤΕΙΑ
I
Τη μάνα μου
θα μπορούσα να την κλείσω
σ’ ένα γυάλινο κλουβί
και να αφιερώσω την υπόλοιπή μου ζωή
στα δικά της θελήματα.
Τη μάνα μου
θα μπορούσα να την κλείσω
σ’ ένα γυάλινο κλουβί
και να αφιερώσω την υπόλοιπή μου ζωή
στα δικά της θελήματα.
II
Το χέρι σου μάνα
γεμάτο ρόζους
και σαν με χαϊδεύεις
βαθιά με πληγώνεις.
Το χέρι σου μάνα
γεμάτο ρόζους
και σαν με χαϊδεύεις
βαθιά με πληγώνεις.
ΑΠΤΕΡΟΣ ΛΥΠΗ (2012)
Είδα ένα σκύλο με φτερά
ορκιζόταν η μικρή Έλενα
κι έκλαιγε με αναφιλητά
που δεν την πίστευαν οι μεγάλοι.
ορκιζόταν η μικρή Έλενα
κι έκλαιγε με αναφιλητά
που δεν την πίστευαν οι μεγάλοι.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Αδέξιες σκέψεις
μονοδρομούν τη λογική μου
μονοδρομούν τη λογική μου
«Σε είδα όνειρο» της ψιθυρίζω,
«σαν βούττημαν ήλιου.
«σαν βούττημαν ήλιου.
Σκόνη και πλήθος
να οδηγούνται αμετακλήτως
στα ψηλόλιγνα δένδρα.
να οδηγούνται αμετακλήτως
στα ψηλόλιγνα δένδρα.
Ήσουν κι εσύ εκεί
κλαίουσα.»
κλαίουσα.»
Το μαύρο ταιριάζει
σε αυτούς που το σκέφτονται.
σε αυτούς που το σκέφτονται.
ΤΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ
Έμοιαζε
να ήταν στο σωστό τοπίο
γι αυτό και έμπλεκε
με ένα κουβάρι
και ένα καράβι.
να ήταν στο σωστό τοπίο
γι αυτό και έμπλεκε
με ένα κουβάρι
και ένα καράβι.
Νόμιζε,
αλλά τι να περιμένεις από κάποιον
που θα έμενε εκ προθέσεως
με το ίδιο χρώμα.
αλλά τι να περιμένεις από κάποιον
που θα έμενε εκ προθέσεως
με το ίδιο χρώμα.
Δε λέω
το μαύρο έχει τη δική του γοητεία
κι οι άνθρωποι τις δικές τους προσδοκίες.
το μαύρο έχει τη δική του γοητεία
κι οι άνθρωποι τις δικές τους προσδοκίες.
Άμα πιστέψεις όμως σε όλα αυτά
μένεις με τα κουβάρια
σε όλο το σώμα
μένεις με τα κουβάρια
σε όλο το σώμα
και μπροστά στον κίνδυνο
χωρίς αξιοπρέπεια,
χωρίς αξιοπρέπεια,
γονυπετούσα καταριέσαι
το πανί που απομακρύνεται.
το πανί που απομακρύνεται.
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗ
Κτίζεις αυθαίρετα
χωρίς όρια
στο μυαλό μου.
χωρίς όρια
στο μυαλό μου.
Ανεξιχνίαστη στο χάρτη
ανεντόπιστη στη μνήμη.
ανεντόπιστη στη μνήμη.
Κι όμως υπάρχεις.
Οι ήχοι στο λουτρό σου
υπερχειλίζουν
και ως ιδρώτες πυρετού
διαμορφώνουν το σώμα μου.
υπερχειλίζουν
και ως ιδρώτες πυρετού
διαμορφώνουν το σώμα μου.
Καταφθάνουν ειδικοί
με προϊστορικά εργαλεία
να σε οριοθετήσουν
στα λευκά μου σύνορα.
με προϊστορικά εργαλεία
να σε οριοθετήσουν
στα λευκά μου σύνορα.
Παταγωδώς αποτυγχάνουν
κι εγώ απελπισμένος
τους φωνάζω,
κι εγώ απελπισμένος
τους φωνάζω,
«Ανίκανοι,
την αφήνετε χωρίς όρια
να με τρομάζει τις νύχτες;»
την αφήνετε χωρίς όρια
να με τρομάζει τις νύχτες;»
ΑΠΟΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΥ ΓΟΝΙΟΥ
ΠΑΡΑ ΓΩΝΙΑΣ ΤΖΙΟΙΜΑΤΑΙ
Γι’ αυτό τρέχω
στο νοσοκομείο να ακούσω
τα τελευταία λόγια
του πατέρα μου που αργοπεθαίνει.
στο νοσοκομείο να ακούσω
τα τελευταία λόγια
του πατέρα μου που αργοπεθαίνει.
Κολλώ το αφτί μου
στα αδύναμα του λόγια
που κυματίζουν με την ανάσα του
σαν οδηγίες προς ναυτιλλομένους.
στα αδύναμα του λόγια
που κυματίζουν με την ανάσα του
σαν οδηγίες προς ναυτιλλομένους.
«Να δραπετεύεις τις νύχτες γιέ μου
τις ώρες που όλοι κοιμούνται
και ^αγρυπνούν
μόνο αυτοί
που θέλεις εσύ να σε περιμένουν».
τις ώρες που όλοι κοιμούνται
και ^αγρυπνούν
μόνο αυτοί
που θέλεις εσύ να σε περιμένουν».
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ (2003)
Ο ΘΗΣΕΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΙΑΔΝΗ
Οι εκπλήξεις συντηρούν τη ζωή μου.
Δεν κλείνω
και περιμένω στη γραμμή.
Δεν κλείνω
και περιμένω στη γραμμή.
Κι επιτέλους εμφανίζεσαι
στην άκρη του ανελκυστήρα
ελκυστική σαν έκπληξη
ν’ ανεβαίνεις με την πίεσή μου.
στην άκρη του ανελκυστήρα
ελκυστική σαν έκπληξη
ν’ ανεβαίνεις με την πίεσή μου.
Όμως
ένα αγκάθι
ξεφουσκώνει τον ουράνιο θόλο
και βρίσκομαι ακάλυπτος
στο άγνωστο και σκοτεινό Σύμπαν.
ένα αγκάθι
ξεφουσκώνει τον ουράνιο θόλο
και βρίσκομαι ακάλυπτος
στο άγνωστο και σκοτεινό Σύμπαν.
Ας με οδηγήσει λοιπόν κοντά σου
η μαγική σειρά των λέξεων.
η μαγική σειρά των λέξεων.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ
Όλα λοιπόν μπορεί να συμβούν.
Και να ‘μαι που την συνοδεύω
τη γυναίκα που έχω ποθήσει πιο πολύ
στο σκοτεινό δωμάτιο.
τη γυναίκα που έχω ποθήσει πιο πολύ
στο σκοτεινό δωμάτιο.
Μαύρο πέπλο της καλύπτει το πρόσωπο
και μαύρο φόρεμα το κορμί.
και μαύρο φόρεμα το κορμί.
Είναι η χήρα των απάντων.
Τι θα ήμουν και ‘γω αν δεν την γνώριζα
παρά ένας απών των αισθημάτων μου
ανυποψίαστος την απουσία μου.
παρά ένας απών των αισθημάτων μου
ανυποψίαστος την απουσία μου.
Τώρα οι λεπτομέρειές της
μου υγραίνουν τις νύκτες
κι ο πόθος μου αδειάζει το μυαλό.
μου υγραίνουν τις νύκτες
κι ο πόθος μου αδειάζει το μυαλό.
Στο αύταρκες Ένα κατατείνω.
Ούτε Κερύνεια, ούτε Αμμόχωστος.
Ούτε Κερύνεια, ούτε Αμμόχωστος.
Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ
Καθώς σε τυλίγει ο ύπνος
εγώ ξαγρυπνώ.
εγώ ξαγρυπνώ.
Τα καταδυτικά μου σύνεργα επιθεωρώ
και είμαι πανέτοιμος.
και είμαι πανέτοιμος.
Όταν στη σκαφανδρική μου οθόνη
εμφανιστεί το ονειρικό σου κήτος
περιφερόμενο ανήσυχο στο βυθό
εγώ ταλαντεύομαι μόνο για μια στιγμή
κι αποφασίζω.
εμφανιστεί το ονειρικό σου κήτος
περιφερόμενο ανήσυχο στο βυθό
εγώ ταλαντεύομαι μόνο για μια στιγμή
κι αποφασίζω.
Εγκαταλείπω τα όπλα μου
και γυμνός
επιχειρώ κατάδυση εκπληκτική.
και γυμνός
επιχειρώ κατάδυση εκπληκτική.
Καταβροχθίζομαι
αμετακλήτως
από το κήτος.
αμετακλήτως
από το κήτος.
Όμως τα χαμόγελά μου
ανεβαίνουν
με τις φουσκαλίδες στην επιφάνεια
ανεβαίνουν
με τις φουσκαλίδες στην επιφάνεια
γιατί εγώ είμαι πάλι ο νικητής.
Μετενσαρκώνομαι σε σάρκα ονείρου
και σαν Δούρειος Ίππος
εισέρχομαι
στο εγκλωβισμένο σου όνειρο
δια παντός.
και σαν Δούρειος Ίππος
εισέρχομαι
στο εγκλωβισμένο σου όνειρο
δια παντός.
Η ΑΝΕΛΕΗΤΗ
Στα πόδια σου
κατάθεσα τον εαυτό μου
και συ
αδικαίωτο με αφήνεις.
κατάθεσα τον εαυτό μου
και συ
αδικαίωτο με αφήνεις.
Η δικαιοσύνη σου
είναι σκληρή
και τιμωρεί
όποιον σε ποθεί
χωρίς την άδειά σου.
είναι σκληρή
και τιμωρεί
όποιον σε ποθεί
χωρίς την άδειά σου.
Στην κόλαση καταδικάζεται
του ανικανοποίητου
να γράφει
γελοίο κέρδος
ποιήματα
του ανικανοποίητου
να γράφει
γελοίο κέρδος
ποιήματα
για σένα;
ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑΣ (1988)
ΣΥΝΤΗΡΗΤΗΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΩΝ
Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ
Αυτά θα τα κρατήσω για μένα.
Σ’ ανθρώπου μάτι δε θα εκτεθούν
μα προπαντός σ’ ανθρώπου λογική.
Σ’ ανθρώπου μάτι δε θα εκτεθούν
μα προπαντός σ’ ανθρώπου λογική.
Γι’ αυτό και δε με βλέπουν που τ’ απλώνω,
τις νύκτες χωρίς φεγγάρι,
στο σκοτεινό μου δωμάτιο.
τις νύκτες χωρίς φεγγάρι,
στο σκοτεινό μου δωμάτιο.
Κανένας άλλος ας μην πληρώσει
γι’ αυτά που έφταιξα, πάρεξ εγώ.
γι’ αυτά που έφταιξα, πάρεξ εγώ.
Διπλοκλειδώνω λοιπόν από μέσα
κι ανοίγω στον τοίχο τα μάτια μου.
κι ανοίγω στον τοίχο τα μάτια μου.
Ο ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ
ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
Τι κι αν οι σκοτεινές νύκτες
μου αναστηλώνουν τις επιθυμίες.
μου αναστηλώνουν τις επιθυμίες.
Ο Προκρούστης δουλεύει στο μυαλό μου.
Με ξεχειλωμένο λαιμό τις κρυφοκοιτάζω
να χάνονται προς τον ορίζοντα
κι η φωνή μου τις ακολουθεί
σαν ψίθυρος,
«περιμένετε…»
σαν ηχώ τις ακολουθεί.
να χάνονται προς τον ορίζοντα
κι η φωνή μου τις ακολουθεί
σαν ψίθυρος,
«περιμένετε…»
σαν ηχώ τις ακολουθεί.
ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑΣ
Ένας ήρεμος ποταμός επιστρέφει.
Ανάλαφρο το μειδίαμα
σχηματίζεται κατά την ένωση.
σχηματίζεται κατά την ένωση.
Πάντα μια ένωση μπροστά στα μάτια μου,
φασματοποιεί τα αντικείμενα που αγαπώ,
αποκαθηλώνει τα εξαίσιά τους χρώματα.
φασματοποιεί τα αντικείμενα που αγαπώ,
αποκαθηλώνει τα εξαίσιά τους χρώματα.
Το άρωμα των χρωμάτων με συνεπαίρνει
και ανέρχομαι ακολουθώντας τροχιά
ανωθρώσκοντα μισοζαλισμένου καπνού.
και ανέρχομαι ακολουθώντας τροχιά
ανωθρώσκοντα μισοζαλισμένου καπνού.
Όμως δεν φταίω μόνον εγώ
για τις αποτυχίες μου.
για τις αποτυχίες μου.
Εκεί που ήμουνα έτοιμος να ξανοιχτώ
σε ουράνια ρεύματα,
παρασυρόμενος για πάντα μακριά,
ατμοσφαιρικές ιδιοτροπίες
μου συμπυκνώνουν τα συναισθήματα,
μου στερεοποιούν τις εκλάμψεις,
και σαν ανύμφευτη νιφάδα ξαπλώνω
στα κατάλευκα στήθη των σκοτεινών ορέων.
σε ουράνια ρεύματα,
παρασυρόμενος για πάντα μακριά,
ατμοσφαιρικές ιδιοτροπίες
μου συμπυκνώνουν τα συναισθήματα,
μου στερεοποιούν τις εκλάμψεις,
και σαν ανύμφευτη νιφάδα ξαπλώνω
στα κατάλευκα στήθη των σκοτεινών ορέων.
Κίτρινοι φανοί ομίχλης φωτίζουν
τους σωρούς άτυχων πεθαμένων πεταγμάτων
ξεμαλλιασμένες εκλάμψεις
σπασμωδικά αυτοφωτίζονται.
τους σωρούς άτυχων πεθαμένων πεταγμάτων
ξεμαλλιασμένες εκλάμψεις
σπασμωδικά αυτοφωτίζονται.
Και πως κατέρχομαι τώρα, σώος,
από απόκρημνα συναισθήματα πόθου.
από απόκρημνα συναισθήματα πόθου.
Αρπάζω το τηλεσκόπιο του πυροφύλακα
και ατενίζω με ζήλεια
και με κομμένη ανάσα ηδονοβλεψία,
μια θάλασσα στο βάθος,
να αγκαλιάζει έναν ήρεμο επιστρέφοντα ποταμό.
και ατενίζω με ζήλεια
και με κομμένη ανάσα ηδονοβλεψία,
μια θάλασσα στο βάθος,
να αγκαλιάζει έναν ήρεμο επιστρέφοντα ποταμό.
ΚΑΘΑΡΙΣΤΕΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
Οι σκουπιδιάρηδες του μεσημεριού
μας διώχνουν τον ύπνο.
μας διώχνουν τον ύπνο.
Έντομα οι μύγες
που κάθονται στον ιδρωμένο τους λαιμό
καθώς και οι πεταλουδίτσες
με τα πολύχρωμα αισθήματα.
που κάθονται στον ιδρωμένο τους λαιμό
καθώς και οι πεταλουδίτσες
με τα πολύχρωμα αισθήματα.
Στα σίγουρα όμως προτιμώ
αυτές της νύκτας.
αυτές της νύκτας.
Το τίμιο δεν με ελκύει
καθώς και τα παιδιά του
που μυρίζουν ανέκπληκτα.
καθώς και τα παιδιά του
που μυρίζουν ανέκπληκτα.
Υπάρχω λοιπόν γιατί επιλέγω,
και όχι επιλέγω όσο υπάρχω ακόμη,
ακόλουθος μίζερων φορτηγών
στο καταμεσήμερο,
διακόπτοντας μεσημβρινούς εραστές
με τιποτένιους θορύβους.
και όχι επιλέγω όσο υπάρχω ακόμη,
ακόλουθος μίζερων φορτηγών
στο καταμεσήμερο,
διακόπτοντας μεσημβρινούς εραστές
με τιποτένιους θορύβους.
Μακριά λοιπόν από τον οίκτο μου
και από αυτόν που προτιμά
τον ιδρώτα του ακόλουθου,
παρά του εραστή.
και από αυτόν που προτιμά
τον ιδρώτα του ακόλουθου,
παρά του εραστή.
Με τρομάζουν όλα αυτά
που είναι πέρα από τη λογική μου.
που είναι πέρα από τη λογική μου.
Η ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ
Με παρακολουθεί από μέρες.
Όταν λείπει,
απλώνω στον ήλιο
τα χρωματιστά της εσώρουχα,
και την περιμένω.
απλώνω στον ήλιο
τα χρωματιστά της εσώρουχα,
και την περιμένω.
Πάντα επιστρέφει με νέες ιδέες
κι εγώ χαίρομαι,
που δεν κουράστηκα.
κι εγώ χαίρομαι,
που δεν κουράστηκα.
«Όμως», μου είπε μια μέρα
ενώ μάζευα τα ρούχα,
«αν επιμένω να μην έρθω,
θα πηδήξω από τον Ουρανοξύστη
ενώ μάζευα τα ρούχα,
«αν επιμένω να μην έρθω,
θα πηδήξω από τον Ουρανοξύστη
Η ΣΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ
Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ
Η γυναίκα που έντυσα σαν αδελφή μου
κάθεται στα γόνατά μου.
κάθεται στα γόνατά μου.
Οι γοφοί της με πιέζουν να προχωρήσω.
Ακόμα δεν την έχω συνηθίσει.
Της χαϊδεύω τις ξυρισμένες της γάμπες
και στα μαλλιά της ανάβουν
οι λάμπες της χριστουγεννιάτικης θλίψης.
Της χαϊδεύω τις ξυρισμένες της γάμπες
και στα μαλλιά της ανάβουν
οι λάμπες της χριστουγεννιάτικης θλίψης.
Όλοι έχουν φύγει για τα βουνά.
Στο μέτωπο τη φιλώ
και αδέξια της ψιθυρίζω, «αδελφή μου».
και αδέξια της ψιθυρίζω, «αδελφή μου».
Δυσφορεί που οι λέξεις παίζουν ακόμα
το ρόλο του παγωμένου Χειμώνα.
το ρόλο του παγωμένου Χειμώνα.
Αυτή τρελαίνεται για ατέλειωτα
αμμουδερά καλοκαίρια
και η αδελφική εποχή με τα καμώματά της,
είναι διαγραμμένη από τις χρονιαίες της επιλογές.
αμμουδερά καλοκαίρια
και η αδελφική εποχή με τα καμώματά της,
είναι διαγραμμένη από τις χρονιαίες της επιλογές.
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Τα φώτα που τρεμοσβήνουν στο βάθος,
οπωσδήποτε δεν είναι η «Νήσος τις εστί»,
όπως θα την αναγνώριζαν αμέσως
οι ευφυείς φιλόλογοι
και οι ευτραφείς κτηματομεσίτες.
οπωσδήποτε δεν είναι η «Νήσος τις εστί»,
όπως θα την αναγνώριζαν αμέσως
οι ευφυείς φιλόλογοι
και οι ευτραφείς κτηματομεσίτες.
Όμως το παράπονο που επιπλέει
στις λίμνες των ματιών,
είναι απόλυτα δικαιολογημένο.
στις λίμνες των ματιών,
είναι απόλυτα δικαιολογημένο.
Γιατί δεν είναι μόνο τα συρτάρια
που έχουν γεμίσει μυστικά,
που έχουν γεμίσει μυστικά,
είναι και το σώμα που αλλάζει.
Όταν θα ξανασυναντηθούμε
στο τέλος αυτού του λειμώνα στο νησί,
η ανομβρία θα μου έχει σκληρύνει τις παλάμες
και θ’ αποφύγω να σε χαϊδέψω τρυφερά.
στο τέλος αυτού του λειμώνα στο νησί,
η ανομβρία θα μου έχει σκληρύνει τις παλάμες
και θ’ αποφύγω να σε χαϊδέψω τρυφερά.
ΣΥΝΘΗ
Σου χαρίζω τα ξυρισμένα μου όνειρα
που κατεβαίνουν με ορμή από το νεροχύτη
στις υγρές φαντασιώσεις μου.
που κατεβαίνουν με ορμή από το νεροχύτη
στις υγρές φαντασιώσεις μου.
Σου χαρίζω τον τοίχο που χωρίζει
τους λεπτούς σου τρόπους και την ευγένεια
από την αναίδεια της κρεβατοκάμαρας.
τους λεπτούς σου τρόπους και την ευγένεια
από την αναίδεια της κρεβατοκάμαρας.
Σου χαρίζω τις χυδαίες λέξεις
που δονούν ηδονικά τα σώματά μας
και τις κινήσεις που ταιριάζουν με τις λέξεις μας.
που δονούν ηδονικά τα σώματά μας
και τις κινήσεις που ταιριάζουν με τις λέξεις μας.
Και τέλος, σου χαρίζω τα τολμηρά αγάλματα
που αναδύονται ιδρωμένα.
που αναδύονται ιδρωμένα.
Και συ; Και συ ω Σύνθη,
χάρισέ μου απλώς
την αποδοχή των δώρων μου.
χάρισέ μου απλώς
την αποδοχή των δώρων μου.
ΕΟΛΙΘΙΑ (1983)
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Όταν είμαι μαζί σου νοιώθω θαυμάσια.
Χωρία να πιω καν την παγωμένη μου μπάρα
λύνεται η σφιχτή μου γλώσσα
δραπέτης δειλίας εξελίσσομαι
κι αιχμάλωτη σού παραδίδω
την κουζίνα των μυστικών μου αισθημάτων.
Χωρία να πιω καν την παγωμένη μου μπάρα
λύνεται η σφιχτή μου γλώσσα
δραπέτης δειλίας εξελίσσομαι
κι αιχμάλωτη σού παραδίδω
την κουζίνα των μυστικών μου αισθημάτων.
ΟΙ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΙ ΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟΙ
Μέσα στη λευκή κάμαρη
του ζητούσε επίμονα έρωτα
η μικρή γκόμενα.
του ζητούσε επίμονα έρωτα
η μικρή γκόμενα.
Αντί αυτού
της πρόταξε
τη σχιζοφρενική διαύγεια της ειμαρμένης
το εολίθιο τέκνο.
της πρόταξε
τη σχιζοφρενική διαύγεια της ειμαρμένης
το εολίθιο τέκνο.
Έφυγε απογοητευμένη.
Απογευματινή εφημερίδα
ανάγγελλε τους αρραβώνες της
με σοβαρό διδάσκαλο
από την επαρχία.
ανάγγελλε τους αρραβώνες της
με σοβαρό διδάσκαλο
από την επαρχία.
ΟΥΤΟΠΙΑ
Με μεθοδικότητα αρχαιολόγου
ξεθάβω και συγκολλώ
τα προϊστορικά μου μέλη
αναστυλώνοντας
το τεράστιο άγαλμα
που το χαμόγελό του
θα προχωρήσει
ξεθάβω και συγκολλώ
τα προϊστορικά μου μέλη
αναστυλώνοντας
το τεράστιο άγαλμα
που το χαμόγελό του
θα προχωρήσει
Γιώργο Σεφέρη.
ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΣ
Ήρθε από τα βάθη της ζωής
ένα βράδυ καλοκαιρινό
και κόλλησε σα σφραγίδα
στο μέτωπό μου.
ένα βράδυ καλοκαιρινό
και κόλλησε σα σφραγίδα
στο μέτωπό μου.
Με την άμπωτη υποχώρησε
αφήνοντας ανεξίτηλη μια λέξη
«σημαδεμένος», καθώς λένε,
φορτίο βαρύ
να το μεταφέρω στους αιώνες.
αφήνοντας ανεξίτηλη μια λέξη
«σημαδεμένος», καθώς λένε,
φορτίο βαρύ
να το μεταφέρω στους αιώνες.
Ότι έγινε υπάρχει
και δεν φτάνει η συγχώρεση.
και δεν φτάνει η συγχώρεση.
ΤΗΛΕ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ
Διανύομεν περιόδους
επιδημιών λοιμωδών νόσων.
επιδημιών λοιμωδών νόσων.
Ψηλός πυρετός
και συστήματα ηλεκτρονικά
επαναφέρουν την εικόνα σου
έντονα κόκκινη
σε οθόνη τηλεοράσεως.
και συστήματα ηλεκτρονικά
επαναφέρουν την εικόνα σου
έντονα κόκκινη
σε οθόνη τηλεοράσεως.
Μου είναι αδύνατο
να σε αναγνωρίσω
με τα έγχρωμα στίγματα
της αρρώστιας σου.
να σε αναγνωρίσω
με τα έγχρωμα στίγματα
της αρρώστιας σου.
Κάτω από την πούδρα
το πρόσωπό σου
νεκρικά χλωμό.
το πρόσωπό σου
νεκρικά χλωμό.
Και τα μαλλιά σου π’ αγαπούσα’
φορμαρισμένα στο κομμωτήρια.
φορμαρισμένα στο κομμωτήρια.
ΤΟ ΣΩΜΑ TOY ΑΧΙΛΛΕΑ
Στην προσπάθειά τους
να καταστήσουν ολόκληρο
το σώμα του Αχιλλέα
άτρωτο
εγκατέστησαν πυρηνικά πριόνια
στη δάση Ακρωτηρίου
ακρωτηριάζοντας
το κάτω άκρο
του ποδιού του ήρωα
στο σημείο ακριβώς
που τον κρατούσε η μητέρα του
πάνω από τη φωτιά
καθιστώντας
το πρωτοπαλίκαρο των Ελλήνων
άτρωτο μεν
αλλά ανάπηρο σε καροτσάκι.
να καταστήσουν ολόκληρο
το σώμα του Αχιλλέα
άτρωτο
εγκατέστησαν πυρηνικά πριόνια
στη δάση Ακρωτηρίου
ακρωτηριάζοντας
το κάτω άκρο
του ποδιού του ήρωα
στο σημείο ακριβώς
που τον κρατούσε η μητέρα του
πάνω από τη φωτιά
καθιστώντας
το πρωτοπαλίκαρο των Ελλήνων
άτρωτο μεν
αλλά ανάπηρο σε καροτσάκι.
ΕΠΙΜΟΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ
Μισόφαγε, μα νοιώθει κουρασμένοι
Η μπάρα στο ποτήρι του
χάνει τον ιδρώτα.
Η μπάρα στο ποτήρι του
χάνει τον ιδρώτα.
Κάνει μια προσπάθεια…
η κίνηση μετέωρη απομένει.
η κίνηση μετέωρη απομένει.
Όλα του έρχονται μισά
στο πληχτικό δωμάτιο.
στο πληχτικό δωμάτιο.
Του λείπει οπωσδήποτε
αυτό που απουσιάζει.
αυτό που απουσιάζει.
ΦΘΙΝΟΥΣΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
Με ιστορίες διαστελλόμενες
μάχεται απεγνωσμένα
να αναρριχηθεί στο ενδιαφέρον
βαριεστημένων συνδαιτυμόνων.
μάχεται απεγνωσμένα
να αναρριχηθεί στο ενδιαφέρον
βαριεστημένων συνδαιτυμόνων.
Η υποψία της φθοράς τον πεισμώνει
και διηγούμενος οδηγείται
και διηγούμενος οδηγείται
εκεί
όπου πια
δεν μπορεί
όπου πια
δεν μπορεί
να υποχωρήσει με αξιοπρέπεια.
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΟΡΙΠΗΣ
Από τις πολεμίστρες
του μεσαιωνικού κάστρου
Ζωσμένη τις σφιχτές ζώνες
τυλιγμένη τα βαριά ρούχα
αχάδευτη κι αφίλητη
αγναντεύει το λεμονόδασος
που κατεβαίνει στη θάλασσα,
του μεσαιωνικού κάστρου
Ζωσμένη τις σφιχτές ζώνες
τυλιγμένη τα βαριά ρούχα
αχάδευτη κι αφίλητη
αγναντεύει το λεμονόδασος
που κατεβαίνει στη θάλασσα,
κι αναστενάζει.
Ο ΛΕΥΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ
Υποστέλλω τις σημαίες
διαστέλλω τις πύλες της πόλης
και καταλήγω όπως πάντοτε
μόνος
σαν ημερομηνία
να κοιτάζω από το περιθώριο
διαστέλλω τις πύλες της πόλης
και καταλήγω όπως πάντοτε
μόνος
σαν ημερομηνία
να κοιτάζω από το περιθώριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου