ΦΑΝΗΣ ΚΡΙΓΚΟΣ

Ο Φάνης Κρίγκος γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1974 στη Λύση Αμμοχώστου.
Ασχολείται με διάφορες μορφές λογοτεχνίας όπως διήγημα, παραμύθι, δοκίμιο, κωμωδία και ποίηση, εκδίδοντας μάλιστα το 2009 τη συλλογή «Εκτός Ρεπερτ-Ορίου». Αρκετά από τα γραπτά του έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και διαδικτυακό τύπο, στίχοι του δε, έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες, ενώ δύο από αυτά έχουν συμπεριληφθεί σε δισκογραφικές δουλειές.
Από το 2002 στο Κανάλι 6 είναι ο παραγωγός της εκπομπής «Τρένο Φάντασμα» με την οποία κατέκτησε το πρώτο βραβείο από την Αρχή Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, στην κατηγορία «Μουσικές – Ψυχαγωγικές εκπομπές». Διοργανώνει κι επιμελείται αρκετές συναυλίες κι εκδηλώσεις.

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΑΠΟ-ΔΡΑΣΕΙΣ

Είμαστε λεν οι ποιητές
απ’ τη ζωή καταραμένοι
είμαστε πρόσφυγες και ξένοι
και μετανάστες απ’ το χτες.

Η φυλακή μου αμαρτίες σε προφάσεις.
Τις αλυσίδες που με έχουν κρατημένο
τις σιγοκόβω κάθε βράδυ με τη λίμα.
Είναι αποδέσμευση το κάθε μου το ποίημα.
Είναι σεντόνι από τα κάγκελα δεμένο
που οδηγεί σε στιγμιαίες αποδράσεις.

Πέσαμε λεν αμαχητί
σε επαΐοντες και γνώστες
σ’ ακροατές και αναγνώστες
που ‘χουν αυτοευνουχιστεί.

Η φυλακή μου μήτηρ πάσης αμαρτίας.
Βάση του άρθρου είμαι ενάντια στο ρεύμα.
Κατά παράβαση στο νόμο και τον όρο
για υπεράσπιση με βάζω δικηγόρο.
Έγκλειστο ισόβια το σώμα και το πνεύμα.
Η καταδίκη δηλωμένης απαρτίας.

Μα όσο οι λέξεις μας πονούν
αλαφροΐσκιωτους διαβάτες
ρομαντικούς και παραβάτες
οι ποιητές μεσουρανούν.

ΚΑΙ

Και απέκτησα «σπουδαί ελληνικαί».
Και σ’ όλα που’ χω πάει τα σχολεία.
Και στης γραμματικής μου τα βιβλία.
Και ήταν σαφές: «μετά από τελεία
δεν ξεκινάς την πρόταση με Και».

Και κυριάτα. Και πληθυντικούς.
Και πως μου έκαναν εντέλει και τη χάρη.
Και μ’ αναγόρευσαν της γνώσης τον μπροστάρη.
Και μόνο να τηρώ τ’ αλφαβητάρι.
Και τους κανόνες τους συντακτικούς.

Και ξέρω πρόσωπα σημαίνοντα, αδρά.
Και έχω τις απαραίτητες συστάσεις.
Και τα προσχήματα τηρώ. Και αποστάσεις.
Και τις ευγένειας τις δέουσες προφάσεις.
Και όπως πρέπει συμπεριφορά.

Και έχω αρχίσει να διδάσκω σε παιδιά.
Και τους μαθαίνω πως συνδέονται οι λέξεις.
Και αυτά μου λεν: «κύριε κλείδωσες τις σκέψεις.
Και θες τα εύπλαστα μυαλά μας να νταντέψεις».
Και κάτι λένε, πως δεν έχω πια καρδιά…

Και δάσκαλος κοσμιοτάτης αγωγής.
Και σαν σοφή γιγνόσκω κουκουβάγια.
Και εκείνη πέταξε να βρει τα αποφάγια.
Και στους αντίζηλους της έριξε τα μάγια.
Και να’ μαι, διά της ατόπου απαγωγής.

Και με τα χρόνια και τα μέσα διευθυντής.
Και τ’ ακριβά μου τα κοστούμια για απάτες.
Και τις σιδερωμένες μου γραβάτες.
Και να ζητώ ζωή σε ξένες πλάτες.
Και της παιδείας τη χαμένη Ατλαντίς.

Και έτσι απέκτησα αυλή και χορηγό.
Και να μιλώ στη διαπασών για να τους πείθει.
Και να μαγεύω με τις λέξεις μου τα πλήθη.
Και εξυμνώντας τις αξίες και τα ήθη.
Και να που μ’ έκαναν παιδείας υπουργό!

ΟΡΘΟ(ΓΡ)ΡΑΦΙΕΣ

Εντός των τοίχων
των τειχών
απ’ των τυχόντων
των τυχών
εναπομείναντας.
Πρέπει, άνθρωποι είμαι, σφάλματα εγώ κάνουμε.
Έτσι, σωρό
προκύπτουν λάθΟι
μες τον πληθυντικό του όμικρον γιώτα (χι μου)…

Τόσα πολλά
που ούτε τη σύνταξη κρατούν
ούτε το πρόσχημα τηρούν ορθογραφίας…

ΧΑ-ΜΕΝΟΣ

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
τη σκέψη αγγλική
τη διάλεκτο κυπριακή
την εκπαίδευση φασιστική
τη διατύπωση ηλεκτρονική
και τη γραφή μου greeklish.
Κοίτα και πως γράφονται πλέον τα «oneira» !
Ο διαδιχτυακός μου τΟίχος, προσωπικό τΕίχος.
Κι έπρεπε να αντιληφθώ, να συνταιριάσω, να συγχρονίσω
σύγχρονες λέξεις, φράσεις κι έννοιες σαν κι αυτές.
Μπερδεύτηκα !
Σε ένα γέλιο (χα)
και μια οργή (μένος).
Τουτέστιν: Χα-μένος.
Σε μια μετάφραση και μια μετάβαση…

Α-ΝΤΑΜΑ

Σου επιστρέφω την καρδιά μου
πάντοτε άνηκε σε σένα
θα ναι τα φύλλα μου καμένα
αν αρνηθείς την προσφορά μου.
Έλα, να πορευτούμε αντάμα
από την τράπουλα πιο έξω
σ’ όποιο παιχνίδι και να παίξω
θα είσαι η δική μου Ντάμα…

Ζ-ΕΙΣΑΙ

Ζήσε, όπως θέλεις κι αρμόζει στο είναι σου.
Βρίσε, σε κομμάτια να σπας τις βιτρίνες σου.
Σβήσε, ανασφάλειες, σκέψεις ανόητες.
Λύσε, τις σχοινένιες σου δέσμες τις νοητές.

Φ-ΕΥΓΕ

Φεύγω από:
ότι δεν μου ταίριαζε
όσα δεν τους ταίριαζα
εσέ που με θυμήθηκες αργά, λειψά κι από συμφέρον
που δεν μου παίνεψες τα λίγα μου σωστά
και δεν μου θύμωσες στα λάθη μου τα τόσα.

Αποχωρώ «φίλους» πολλούς
Με ανάπνιχτα αισθήματα
έχοντας ανήσυχη τη συνείδησή μου
κι επίγνωση του γεγονότος
πως έχω πράξει το καθήκον μου στο αβέβαιο…

ΠΡΟΣ ΠΩ-ΛΥΣΗ

Σαν από πλήθος αγαπώ να ερωτεύομαι
και μακιγιάρω την ασκήμια μου με δόσεις
με κάποιο όνειρο φτηνιάρικο βολεύομαι
που παζαρεύω την τιμή του στις εκπτώσεις.

Ψάχνω τον ήλιο μα οι κουρτίνες μου τον έκρυψαν
στην εποχή των παγετώνων, της πλημμύρας
αλλάζω ρότα, κι όμως δες με πως κατέληξα
άξιο τέκνο της ανάξιας μου μοίρας,

Κι έτσι κρασώνω το νερό μου και το γεύομαι
βαριά τρεκλίζοντας στο κέφι έχω έρθει
μα όσο το πίνω άλλο τόσο που νοθεύομαι
καταναλώνω ως την ύστερη μου μέθη,

Θεατρινίζω, Τον εαυτό μου υποδύομαι
σ’ αυτού του δράματος η πράξη η τελευταία
από θιασάρχης σε κομπάρσο αναδεικνύομαι
τα φώτα σβήνουν της σκηνής, πέφτει η αυλαία.

ΟΛΟ-ΤΕΛΟΣ

Για στάσου. Τώρα θυμήθηκες
αν ζω, αν πέθανα ή πεθαίνω;
Τι να σε κάνω στις χαρές μου
και τις λύπες
πώς να σ’ αντέξω στις γιορτές μου
και τις θλίψεις
αν δε σου είμαι η καλημέρα,
η καληνύχτα
και δόσεις ισχυρές απ’ το
ενδιάμεσό τους…

ΗΘ-ΕΛΑ

Δεν λέω, μπορεί και να με ήθελες.
Όχι όμως όπως θα ‘ θελα εγώ.
Ξέρω καλά, πως είσαι καλά
θα ‘ θελα όμως να τ’ ακούω από σένα.
Δεν δήλωσα ζητιάνος που αρκείται στο κομμάτι σου
και ναυαγός που αναμένει μια ελπίδα.
Ήθελα τόσο
να κόβεις φλέβα για την πάρτη μου
να πρόσμενες το είναι μου παράφορα
να νοσταλγείς το στιγμιαίο μου παράλογα.
Μα δεν κατάφερα, κι αποχωρώ.
Εκείνη η σιγή μου που εξέθρεψες
θέλει να γίνει κραυγαλέα απουσία…

ΑΠΟ-ΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

Δεν θέλω τ’ όνομα, μου από σένα,
βρες μου κάτι που θα με λες μόνο εσύ
κι εγώ από εσέ θ’ ακούω μόνο.
Που δεν θα ξέρει άλλος κανένας
κι ούτε ποτέ του δεν θα ακούσει…

Ε(ρε)ΘΙΣΜΕΝΟΙ

Ει εσείς ερωτευμένοι !
Σας βαρεθήκαμε, τι δεν καταλαβαίνετε;
Πόση πια υπερβολή στον υπερθετικό σας;
Γίνατε χρήστες εθισμένοι αγαπίνης
Υπήρξαμε κι εμείς όπως εσείς μα θέμα δεν το κάναμε
Πως ξεχειλώσατε τον έρωτα δημόσια
με λόγια αξόδευτα, φιλιά,
σαχλούς ρομαντισμούς υπερχειλίζοντες.
Πόσα βατράχια θρέψατε σε πρίγκιπα μανδύα;

ΜΙΣΩ-ΤΙΜΗΣ

Σιγά που μ’ αγάπησες !
Έτσι σαν μ’ είχες πάντοτε
σε διαρκή αμφιταλάντευση
και άνισο ενδιαφέρον.
Στο όταν, στο όποτε, στο αν και στο περίπου.
Ναι μεν αλλά, μπορεί και να
Λειψός, εκπτωτικός και σχοινοβάτης
να επιζώ μέσα στο θάνατο του ίσως σου…

ΥΛΗ-ΚΡΙΝΑ

Εδώ πειστήκανε στα «πρέπει» τα κοινωνικά, σε «μη»
οικογενειακά, σε «μάθε» σχολικά, σε «θα» πολιτικά,
σε «αμήν» θρησκευτικά, μα εγώ πρέπει να πείσω μετά
κόπου. Χρειάζεται να λέω «για να είμαι ειλικρινής»
στης φράσης την αρχή κι ένα «πραγματικά» στο τέλος,
Πρέπει, να ενισχύω το χαμόγελο σε μίζερες υπάρξεις
να γελάω τρανταχτά σ’ ανέκδοτα χαζά, να δακρύζω
γυαλιστά τις συγκινήσεις μου, να είμαι πανταχού
παρών στις κοσμικές – κοινωνικές τους εκδηλώσεις
κι ένα σωρό και τα λοιπά και τα λοιπά…
Μπας και πείσω, σ’ εποχή, δυσκολοχώνευτη
γι’ αλήθειες…

ΑΤΡΟ-ΜΙΤΟΣ

Εγώ που δεν φοβήθηκα
την προσφυγιά, τη λησμονιά
την εγκατάλειψη,
τα όπλα που μου πρόταξαν οι
αντίπαλοι, τα δακρυγόνα που
μας ‘ρίξαν στα οδοφράγματα, το ξύλο
εκείνη τη βραδιά στο κρατητήριο…

Μα όταν την πόρτα κτυπώ
και περιμένω να φανείς, ακόμα
τρέμω…

ΠΛΕΥΡΙΚΟΝ

Μ’ ούλλα τ’ ασύντυχα του νου
τα ύστερα του κόσμου
ξεβαίννει τζι ο καμός μου
ίσιαμε τ’ άψη τ’ ουρανού.

Που τ’ ανεμόσκαλον της γης
τα νεφικά να ρίζω
στα δώματα πασκίζω
για τη σοθκιάν μιας σταλαμής.

Τζι όποτε σπέρνω τον καρπόν
στο θέρος να με κλέφκουν
ετέλεψαν τζι αρτζιέφκουν
βούττημαν νήλιου ως πουρνόν.

Ναν πλάνεμαν τζαι μισιθκιά
τ’ αντάκωμαν στη σκέψη
πληγή που εν θα δρέψει
τζι εν σοζιάζει στην φαθκιά.

Που τον πρωτόπλαστον της πλάσης
η στον Δεσμώτην των θεών
στο πλάσμαν το σημερινόν
να κουβαλάς βαρύν σταυρόν
να καρτεράς να ησυχάσεις
τζι ας τους επλούμισες λαμπρόν
ππέσε που τζιήνον το πλευρόν
λαλούν σου ούλλα που γυρόν
ότι τζι αν κάμεις εν θα αγιάσεις.