Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

ΝΕΒΗ ΑΣΤΡΑΙΟΥ








ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ


Η Νέβη Αστραίου γεννήθηκε στη Λευκωσία και σπούδασε Κοινωνιολογία στη Γαλλία.
Τον Οκτώβριο του 1986 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Απόπειρα» και το 2010  τη δεύτερη ποιητική της συλλογή «Πρόκληση»
Έχει ασχοληθεί επίσης με τη μουσική και κυκλοφόρησε το δίσκο «Ήχος Ονείρων», σε στίχους και μουσική δική της και τα τραγούδια ερμηνεύει η Μαριέττα Μιτσίδου.
Την περίοδο 2000-2005 έγραψα τρία θεατρικά έργα.



ΑΠΟΠΕΙΡΑ  (1986)


1

Κτίζω ανεπιφύλακτα τον τάφο μου
αυτόν που θα στεγάσουν το κορμί μου
οι αμέτρητοι φονιάδες του.
Κι εκεί που θα ξαπλώνω
θα μπορώ να ξεχωρίζω
αν ο θρήνος ο γοερός
είναι από λύπη, από χαρά ή από συνήθεια.
Κτίζω ανεπιφύλακτα την ήττα μου
μέσα σε σκοτεινά μπουντρούμια κι υπονόμους
όπου κανείς δεν θα μπορεί
να υποπτευθεί την άρνηση.
Και γύρω από τον τάφο μου
θα ‘χω στημένο σκηνικό
την τρέλα του ασυμβίβαστου
αυτά που μ' ώθησαν να φύγω απ' τη μιζέρια σας 



2

Πέρα από το όνειρο,
αυτό το όνειρο που μας γοητεύει
και κολακεύει τη σκέψη,
Πέρα από την προσμονή
που μας πιέζει μέσα στο χρόνο
και δημιουργεί φαντάσματα απροσέγγιστα,
Πέρα από την μακάβρια αλήθεια
της κατάντιας μας,
και την ανεκπλήρωτη αλλαγή της,
Πέρα από την αγνή έκφραση
που δημιουργεί αλλεπάλληλους εχθρούς,
Πιο πέρα ακόμα βρίσκομαι εγώ,
εδώ κρυμμένη σ' ανυπεράσπιστα καλούπια
πλασμένα απ' ένα κίτρινο κόσμο

γεμάτο φως από την ουτοπία των πόθων μου.


 3

Γι αυτή την έκσταση
ξεχνιέμαι απ' την συνήθεια
και διαμοιράζω το κορμί μου
σ’ ερωτικούς διαδρόμους
που γεμίζουν την σιωπή μου.
Απροσδιόριστη μεταβολή της σκέψης
με φέρνει ο' αδιέξοδο
αφήνοντας τις ενοχές να ξεπηδούν
χωρίς να τις αγγίζω.
Κι είναι τα μάτια σου τα μάτια σας,
τα μάτια τους αυτά που με κρατάνε.
Κι είναι η φυγή μου
η αχαρακτήριστη άρνηση στα δεδομένα
που οργιάζει στην επιθυμία ύπαρξης. 



4

Θέλω να μ' αγαπάς
χωρίς να γίνεσαι εθισμός στη μνήμη μου
χωρίς ν' ασκείς μια κριτική στη σκέψη μου.
Μη ψάχνεις να βρεις λόγους για τις πράξεις μου.
Είναι στιγμές ερωτικές που με πλακώνουν
κΓ όμως, δεν έμαθα ποτέ
αν η ίδια αυτή η ηδονή
πηγάζει απ' την ανάγκη
ή από την καρδιά μου.


  

5

Περιμένοντας την απάντηση
συντρίβουμε την ηρεμία της όρασης
μετατρέποντας ΖΙΚ - ΖΑΚ γραμμές
σ' ατέλειωτους διαδρόμους
μ' αναπάντεχα μηνύματα.
Κι αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς της πλήξης
με στιγμιαίους οργασμούς που μας διεγείρουν,
μέχρι που η έκσταση αυτή ευθυγραμμισθεί
για ν' αποβάλει ένα από τα παιδιά
που πνίξαμε στη σκέψη. 



6

Εδώ είναι η διαφορά μας.
Εσύ μεγαλωμένη με υποστηρικτές
όμοιους σου, που ενδυναμώνουν το έγκλημα,
κι εγώ, να παλεύω αδιάκοπα
για να ξεφεύγω απ' τις παγίδες
των προστατών σου. 



7

Όνειρο, τρυφερή ανάμνηση του χτες,
γλυκιά προσμονή,
μην αφήσεις στη σκέψη μου
εφιάλτης να γίνει η ανάσα σου.
Φτάνει νεκρούς, σταυρούς, ξύλινα φέρετρα
παρείσακτα ανθρωπάκια και τριγύρω γίγαντες.
Φτάνει λιμάνια, πλοία δίχως άγκυρες
παρθένα σώματα σε νεκρικά κρεβάτια.
Όνειρο, γλυκιά προσμονή,
Κρυμμένη ελπίδα, χρωμάτισε τις σκέψεις μου,
ρίξε μια άσπρη πινελιά στους πόθους μου
ξεγέλασε με.



8

Βυθίζεσαι στο πέλαγος της σκέψης σου
χωρίς ναυαγοσώστη
κι ανακατατάσσεις βρώμικα βιώματα
ιεραρχώντας προτεραιότητες.
Μαγνητικές επιδράσεις σε ωθούν
ν' αντανακλάς αδυναμίες άρνησης
Χορεύοντας ροκ σ’ ένα κόσμο
φτιαγμένο για χασίς κι ονειροπόληση.
Φαντασιώσεις ναρκώνουν το βλέμμα σου
μα εσύ βυθίζεσαι
χωρίς αντίδραση καμιά,
περιμένεις το τέλος,
χαμογελάς στη λύτρωση.



9

Παγιδεύεις τη θλίψη σου
ο' εγωκεντρικές συνήθειες,
ποθείς μοναχική συμβίωση με τους γύρω σου,
αυτούς που σ’ αγκαλιάζουν
και σου σφίγγουν τον λαιμό.
Καταπίνεις ιδεολογικά φυλλάδια
πεταγμένα στο δρόμο
και τρέφεσαι απ' τις ανάγκες του σώματος,
ότι απόμεινε από την ακρόαση
αυτών που σε τυλίγουν.



10

Ναι, έτσι γεννήθηκα
μέσα στο φως της ομίχλης
σ' ένα μαυρόασπρο σκηνικό
γειτονικού θεάτρου.
Η όπερα ακουγόταν σιωπηλά
κι η μάνα μου βογκούσε,
η αγωνία απερίγραπτη,
η όπερα ακουγόταν σιωπηλά,
οι ακροατές περίμεναν το τέλος
την κριτική του θεάματος
κι η μάνα μου βογκούσε.



11

Ατέλειωτος ο δρόμος που μ' ορίζει
κι αδίστακτα, συντρίμμια αφήνω πίσω μου
μέσα απ' το σκηνικό της τρέλας μου.
Κι είναι αυτή η ανάμνηση
μια δουλεμένη ενοχή
από τον θάνατο των γύρω μου.



12

Καταναλώνω τη γλώσσα μέσα στη μνήμη
αποβάλλοντας υπαρξιακά σύνδρομα
που απασχολούν το πνεύμα.
Καμουφλάρω το πρόσωπο με παράδοξους συνδυασμούς
ταυτίζοντας τη σκέψη
μ' επιλογές χρωμάτων.
Κινούμαι σε μια διάσταση δύο επί δύο,
χωρίς καθορισμένα πλαίσια
και σ' αγαπώ γιατί κατάλαβες
αυτά που μου ανήκουν.



13

Βιάσου. Η ώρα έχει περάσει
και συ, στημένος στο γωνιακό τραπέζι
πουλάς ιδεολογία για πέντε κατοστάρικα,
κι' όλο μου λες πως οι δουλειές
δεν παν καλά εφέτος
(και πότε πήγαιναν καλά...)
Βιάσου, κουράγιο δεν σ' απόμεινε
να επαναλάβεις λέξεις
με το χωνί στο χέρι.
Αύριο, αύριο θα 'ναι πάλι
μια ίδια μέρα.



14

Καλύψαμε το έγκλημα
με κάτασπρο πέπλο,
το θέαμα το ίδιο
μ' ένα φτηνό δράμα
σ' εμπορικό φιλμ.
Είπαμε η αποστολή επιτελέσθει
και σφίξαμε τα χέρια.



15

Αφού τα μάτια σου τ' ομολογάνε,
πώς απ' τη μια στιγμή στην άλλη
θα με καταδώσεις,
μη μ' αγκαλιάζεις για να ξεπλύνεις ενοχές
που ‘χουν κολλήσει στα βρώμικα χέρια σου.
Αφού τα ‘χαμε τέλος πάντων ξηγημένα
πως δεν θ' ανοίγαμε ποτέ
«τ' ανώνυμα μηνύματα»
που ‘ταν κρυμμένα στο πατάρι,
πόσο αστείος μου φαίνεσαι
γι' αυτή σου την περιέργεια...
Κι αφού, οκτώ λεπτά έχουν μείνει
για την επιλογή σου, μη βιάζεσαι.
θα μείνω εδώ για να τους περιμένω. 

  


16

Φωλιά γυρεύεις για να κρύψεις την γύμνια σου
να κάλυψης τον πόνο της ψυχής σου.
Μακριά απ' τον κόσμο των ονείρων σου
μακριά απ' τον τρόμο της απόγνωσης.
Φωλιά γυρεύεις να καλύψεις το κεφάλι σου
να μην βλέπει την γύμνια σου
να μην βλέπει το κορμί σου
που ξεράθηκε απ' την υποκρισία.



17

Επικοινωνία μηδέν
Μας έχουνε ρυθμίσει
σε άλλες συχνότητες
και δεν σταματώ.



18

Σκιαγράφησα τον φόβο
εκείνο της αναμονής,
όπου τα μάτια αποζητούν
την εξιλέωση,
Σκιαγράφησα τον έρωτα
περιπλανώμενο στη φύση
σαν εισχωρεί μες τα ανθρώπινα πλοκάμια,
Κι είπα: Αυτή ήταν η πατρίδα μου. 



19

Είναι τα διαλείμματα
που μ' ενοχλούνε φίλε μου.
Αυτά που με φορτίζουν ατονία
και μου στριμώχνουν το μυαλό
σαν αγναντεύω τα τοπία
που δεν κινούνται
και σαν ανάσκελα ξαπλώνω
να ονειρευτώ όσα δεν μ' άφησαν
να ζήσω.
Είναι τα νεκρολούλουδα
που μ' ενοχλούνε φίλε μου,
Αυτό το τέλος,
τα κορμιά που δεν μουγκρίζουν
σαν τα τόπια που ‘ναι πάντα ακίνητα,
κι εγώ στη μέση να κοιτάζω
χωρίς κανένα περιθώριο εξόδου. 




20

Με καθηλώνεις, κάθε βραδιά
που μου γεμίζεις το ποτήρι
και σου φορτώνω ενοχές
για να με ξαλαφρώσεις.
Με καθορίζεις, κάθε φορά
που με κρατάς σφιχτά δεμένη
να μην πετάξω σε πεδία ονειροπόλησης.
Μουσικές δονήσεις τραντάζουν
στο μυαλό μου την φυγή σου.
Και τα βράδια που θα μένω μόνη
θ' αγκαλιάζω το ποτήρι το δικό μας
να μη ματώσει από την κάθοδο
των μισητών βαρβάρων
που θα με κυβερνούνε.



21

Ελλείπεις οι λέξεις
που ξεφεύγουν απ' το στόμα σου.
Από το φόβο που σε συνεπαίρνει
έχεις μασήσει τις μισές
πριν να προλάβω να σου πω
πώς είχα καταλάβει.



22

Κάθε βραδιά στην ίδια θέση.
Την ίδια ώρα, το ίδιο δάκρυ.
Κάθε βραδιά γεννοβολά
μια νέα ψευδαίσθηση
και την βιώνει μ' ένα καινούργιο σκηνικό.
Μέσα στο μυαλό μια μόνο λέξη.
Πόρνη, πόρνη. Κι αυτή χορεύει
για να ξεπλύνει την ντροπή της.





Πρόκληση   (2010)



ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ


Η αγάπη χωρίς όρια ξεπερνά την φαντασία.
Οι ματιές αγγίζοντας οι ματιές μιλάνε
το ξεγύμνωμα της σκέψης κάνει την υπέρβαση
ή αυλαία ανοίγει σε λατρεία κάθαρσης ψυχής.



ΠΑΘΟΣ


Όταν είσαι κοντά μου παγώνω το χρόνο
κάνω τη νύχτα μέρα για να μη νιώσεις τη διάρκεια
Σε θέλω μέσα μου να απαγγέλλεις
κάτω από το παράνομο βουβό φεγγάρι
να ξεσκίζεις τα εσώψυχα κομμάτια μου
και να ηδονίζομαι με αύτη μου την κατάντια.



ΤΟΣΗ ΔΙΨΑ


Χάθηκε ή ζωή μου κοιτώντας το χρόνο να τρέχει
χωρίς να προλάβει να αφήσει
ένα σημάδι από το γρήγορο βήμα του
έστω μια κούρβα στην ευθυγραμμισμένη μου ζωή
ένα εκούσιο χαστούκι που να ματώνει το κορμί
μια οξύμωρη διάθεση της τόσης δίψας του ποιητή. 



ΑΝΤΙΤΥΠΑ


Ψάχνω να βρω το θεϊκό στοιχείο μέσα σου
για να μπορέσω να θαυμάσω τη μορφή σου
σε ένα κόσμο με πληθώρα από αντίτυπα
ίδιες μορφές που αναπαράγονται
και συμβαδίζουν με τα συγγενικά του χρόνου
ψάχνω να βρω το ένα το μοναδικό
αυτό που θα γεμίσει λάμψη την ψυχή μου
με όλο το φως που θα εκπέμπει στο κάθε βήμα του
αυτό το ένα που δεν κοπιάρεται στη θύελλα του χρόνου. 



ΕΥΘΕΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ


Μ' εξουσιάζεις όταν γυμνή με υποχρεώνεις
να απαγγέλλω όσα δεν τόλμησα να ζήσω.
Σ' εξουσιάζω όταν σε θέλω μέσα μου να μένεις
μέχρι τα μάτια να θολώσουν από την έκσταση.
Δυο ρόλοι που αναζητούν οργιαστικά σημεία
στην τόση αυτή μονοτονία του χρόνου
που βάλθηκε να αποδυναμώσει την ψυχή
για ένα καυτό πάθος σε ευθεία κόκκινη γραμμή. 



ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ


Όταν με αγγίζεις λιώνουν τα κύτταρα
δονούνται ασταμάτητα οι αισθήσεις
σφραγίζεται το στόμα από φόβο
μη ξεπηδήσουνε οι λέξεις
πού δεν περίμενα ποτέ να νιώσω,, να σκεφτώ
αν είναι έρωτας αυτό ή θαυμασμός
ποτέ δε θα μπορέσω στα μάτια να σου πω.



ΟΝΕΙΡΑ


Γι' αυτά τα όνειρα σε περιμένω κάθε βράδυ
να μου ξεσκίσεις το κορμί
και να χαϊδέψεις της ψυχής απόκρυφες επιθυμίες.
Γι' αυτά τα απρόβλεπτα σε αναπολώ το κάθε βράδυ
μέσα στα μάτια σου να ελαφρύνει της μοναξιάς ο πόνος
και στα δικά σου χέρια να ζωγραφίσω την απόγνωση.



ΞΕΦΤΙΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ


Έτσι κατάλαβα πώς δεν αρκούν αυτά που λέμε
είναι και αυτά που κρύβουμε στις τσέπες μας
αυτά που κάνουν κύκλους στη ζωή μας
τα παγωμένα λογία, τα μασημένα μυστικά
που μαράθηκαν στην πίεση του χρόνου
αφήνοντας ξεφτισμένες αναμνήσεις και εικόνες
που δεν κράτησαν στο πέρασμα του χρόνου





ΕΔΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ


Θέλησα να εγκαταλείψω πολύβουες πόλεις
και μηχανές του κόσμου που μου σφυρίζουνε στα σωθικά
για να βρεθώ μακριά από ανθρώπινα συναπαντήματα.
Μου είπες να μην κρατώ σφιχτά στη σκέψη μου
το κούφιο όνειρο φυγής εδώ να μείνω
να ψάξω μέσα μου να βρω έμενα.



ΑΝΟΜΗ ΓΕΥΣΗ


Μου χάρισες την άνοιξη σ' ένα φτηνό κρεβάτι
σε πανδοχείο ερημικό που αφήνει ζεστό ρίγος
σε όσους τολμούνε να γευτούν της ηδονής τη χάρη.
Μου χάραξες το απρόβλεπτο στις άκρες του κορμιού μου
ζωγράφισες στ' απόκρυφα κομμάτια του εαυτού μου
κι είπες μ' εσένα αγάπη μου το άνομο γοητεύει



ΣΤΙΓΜΕΣ


Πολλές στιγμές γίνονται χρόνος γδύνω τα μάτια σου
καυτές αναμνήσεις που αγγίζω βγάζουνε φτερά
λέξεις κολλάνε στο λαιμό τρέμουν τα χάδια σου
πες μου αλήθεια αν χάθηκαν κομμάτια απ' τη χαρά.

Κάθε φορά οι σκιές γίνονται ήλιος με ανεβάζουν
σε ένα λευκό ταξίδι που εσύ ξέρεις που με πάνε
είμαι άλλου νέφος και σύννεφα δεν με τρομάζουν
το φως που βλέπω από ψηλά στιγμές για μένα θα είναι.




ΗΧΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ




ΚΡΑΤΑ ΜΕ






ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ








ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ








ΤΑ ΚΡΥΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ








«Αν δεν αγαπήσω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να αγαπήσω κανένα»

Συνέντευξη στην Κυριακή Παπαλεοντίου Δημητρίου
city.sigmalive/24/4/2017

Τα έργα της Νέβης Αστραίου εκφράζουν ευαισθησία, ρομαντισμό, γλυκύτητα, καλοσύνη και αγάπη. Η ίδια, μαζί με όλα αυτά, έχει ένα μεγαλείο ψυχής που την κρατά δυνατή και αγέρωχη ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της.

Τη συνάντησα στο σπίτι της, στη Λευκωσία. Με δέχτηκε στο γραφείο της όπου περνά τις περισσότερες ώρες. Αυτές τις μέρες οργανώνει μια μουσικό-ποιητική βραδιά στην οποία θα τραγουδήσει η Στάλω Παπαδοπούλου και θα απαγγείλει ποίηση της η ηθοποιός Θέα Χριστοδουλίδου. Όλα τα έσοδα από την εκδήλωση θα δοθούν στο Φιλανθρωπικό Σωματείο Αλκυονίδες, του οποίου η Νέβη είναι ενεργό μέλος εδώ και πολλά χρόνια.

Εγώ είχα την τύχη να γνωρίσω τη Νέβη Αστραίου μέσω των Αλκυονίδων. Είναι ένας άνθρωπος γλυκύτατος, καλοσυνάτος, χαμογελαστός. Δείχνει πάντα κατανόηση και συμπονάει τους ανθρώπους που απευθύνονται στο σωματείο για βοήθεια. Εκφράζει την άποψή της στο συμβούλιο καλοπροαίρετα με σοβαρότητα και σεβασμό προς όλους. Είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων και μιλά για τους άλλους μόνο όταν έχει κάτι καλό να πει. Βλέπει τα πάντα με μια θετική ματιά και είναι έτοιμη να ακούσει, να δώσει αγάπη σε όποιον την χρειάζεται και να προσφέρει στους γύρω της με όλους τους τρόπους που αυτή μπορεί.

Γνωρίζω πολύ καλά πως είσαι πάντα παρούσα και βοηθάς πολύ με τον δικό σου τρόπο σε όλες τις προσπάθειες των Αλκυονίδων.

Οι Αλκυονίδες είναι για μένα ένα ξεχωριστό κομμάτι στη ζωή και στη καρδιά μου, η δεύτερή μου οικογένεια.

Αλήθεια, πότε άρχισες να ασχολείσαι με την ποίηση;

Η επαφή μου με την ποίηση άρχισε πριν ακόμα πάω δημοτικό. Ο παππούς μου ήταν εκπαιδευτικός και η γιαγιά μου ποιήτρια. Με μύησαν στην ποίηση πριν ακόμα πάω σχολείο. Από 4 χρονών απάγγελλα Δημήτρη Λιπέρτη όρθια πάνω στην καρέκλα της γιαγιάς μου. Στα πέντε μου χρόνια, όταν πήγα στην πρώτη τάξη του δημοτικού και άρχισα να γράφω, έγραψα το πρώτο μου ποίημα. Από τότε συνέχισα να γράφω. Αν και μου αρέσει η κυπριακή διάλεκτος και τα πρώτα μου ακούσματα ήταν κυπριακή ποίηση,  δυστυχώς δεν κατάφερα να γράψω στα κυπριακά.

Εξέδωσες την πρώτη σου ποιητική συλλογή με τίτλο «Απόπειρα» το 1986. Αυτό ήταν αμέσως μετά τις σπουδές σου;

Ναι, σπούδασα κοινωνιολογία στη Γαλλία και επιστρέφοντας πίσω στη Κύπρο αφού άρχισα να εργάζομαι στην British Αirways, αποφάσισα να εκδώσω την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Αντίτυπα από αυτήν την ποιητική συλλογή βρίσκονται στη βιβλιοθήκη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στον τομέα των μεσαιωνικών και νεοελληνικών σπουδών.

Παράλληλα  ασχολήθηκες και με τη μουσική σύνθεση. Μάλιστα, έχεις στο ενεργητικό σου και ένα δίσκο αποκλειστικά με τραγούδια δικά σου.

Είναι ο δίσκος «Ήχος Ονείρων», σε στίχους και μουσική δική μου. Τα τραγούδια ερμηνεύει η Μαριέττα Μιτσίδου εκτός από ένα που το ερμηνεύω εγώ. Επίσης έλαβα μέρος με δύο δικά μου τραγούδια στο διαγωνισμό Κύπρου-ΕΟΚ το 1994 και το 1995. Τα ερμήνευε η νεαρή πρωτοεμφανιζόμενη τότε τραγουδίστρια, Δέσποινα Ολυμπίου. Πήραν τη δεύτερη θέση και τις δύο χρονιές.

Στη συνέχεια σταμάτησες τη μουσική σύνθεση και ασχολήθηκες με το θέατρο. Πώς προέκυψε αυτό;

Είχαν μεσολαβήσει τα προβλήματα υγείας μου και δεν είχα πια την δυνατότητα να παίζω μουσική με την κιθάρα μου. Επομένως μου ήταν δύσκολο να συνεχίσω να γράφω μουσική για τραγούδια. Άλλωστε δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικοσυνθέτη. Είμαι τραγουδοποιός και στιχουργός, δεν έχω κάνει σπουδές στη μουσική.



Στο σημείο αυτό, να αναφέρω ότι η Νέβη Αστραίου πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας και αυτό την έχει καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι.
Το πρόβλημα αυτό της υγείας σου γενικά επηρέασε την καλλιτεχνική σου πορεία;

Η καλλιτεχνική μου δημιουργία συνεχίζεται χωρίς κανένα πρόβλημα. Έμαθα να μην σταματώ. Η ζωή είναι για όλους μας προσωρινή. Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα, μικρά ή μεγάλα. Μακάρι να μην υπήρχαν, αλλά ο κάθε άνθρωπος θα συναντήσει προβλήματα στη ζωή του. Εκείνο που πρέπει να κάνει ο καθένας είναι να μπορεί να δεχθεί το πρόβλημα του και με κάποιο τρόπο να το αντιμετωπίσει. Πολλά πράγματα ίσως να μην μπορεί να τα κάνει όπως πρίν. Το θέμα είναι να μάθει τι άλλο μπορεί να κάνει, να βρει τους τρόπους να συνεχίσει. Εγώ αυτό έκανα και συνέχισα να γράφω.

Την περίοδο 2000-2005 έγραψα τρία θεατρικά έργα και το 2010 εξέδωσα την δεύτερη ποιητική συλλογή μου με τον τίτλο «Πρόκληση». Έγραψα επίσης στίχους για ζεϊμπέκικο και χασάπικο οι οποίοι μελοποιήθηκαν. Κάποιος θα μπορούσε να με ρωτήσει «μα τώρα θυμήθηκες να γράψεις ζεϊμπέκικο και χασάπικο;». Απολαμβάνω να βλέπω τους άλλους να χορεύουν με τα τραγούδια μου. Συνεχίζω να γράφω στίχους, ποίηση και έχω πολλά ανέκδοτα έργα.

Πώς εμπνέεσαι τα έργα σου;

Μπορεί να εμπνευστώ από μια λέξη ή μια φράση που θα πεις και να ξεκινήσω να γράφω.

Πώς είναι η ώρα της δημιουργίας;

Είναι οι πιο απολαυστικές στιγμές, με συνεπαίρνουν. Την ώρα που γράφω δεν με απασχολεί τίποτε άλλο, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Η περίοδος που έγραφα τα θεατρικά έργα ήταν η καλύτερη της ζωής μου. Έμπαινα μέσα στους ρόλους γινόμουν ένα με τους ήρωές μου. Περίμενα να βρεθώ μόνη μου στο γραφείο για να γράψω.

Πως καταφέρνεις να αντιμετωπίζεις με τόση υπομονή και γενναιότητα το θέμα της υγείας σου;
Κατάφερα να δεχτώ τον εαυτό μου και να τον αγαπήσω έτσι όπως είναι. Πιστεύω πως αν δεν δεχθούμε και δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη στους άλλους. Αν δεν αγαπήσω τον εαυτό μου δεν μπορώ να αγαπήσω κανένα. Τα προβλήματα δεν πρέπει να μας σταματούν αλλά να βρίσκουμε τους τρόπους να συνεχίζουμε.

Τί πιστεύεις ότι έχει τη μεγαλύτερη σημασία στη ζωή;

Σημασία έχει να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Να μπορείς να κάνεις καλό στους άλλους. Για αυτό, όπως είπα και πριν, λυπάμαι που έπρεπε να φτάσω στο τροχοκάθισμα για να καταλάβω πόσο ανάγκη έχουν την βοήθεια μας κάποιοι άνθρωποι.

Εύχομαι σύντομα να υπάρξει κάποια θεραπεία. Οι ιατρικές έρευνες προχωρούν
.
Δεν πιστεύω πως θα υπάρξει για μένα θεραπεία, δεν είμαι αφελής. Αυτό που ελπίζω είναι να μην επιδεινωθεί η κατάστασή μου.

Τι σου αρέσει να κάνεις όταν δεν γράφεις;

Απολαμβάνω το διάβασμα, τη μουσική, να παρακολουθώ θέατρο και κινηματογράφο.

Τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή σου;
Είμαι χαρούμενη γιατί στη ζωή μου ευτύχισα να έχω τρία πολύ σημαντικά πράγματα: Την οικογένεια μου που αγαπώ και με αγαπάει και με στηρίζει πολύ, τους φίλους μου που για εμένα είναι διαμάντια και τις Αλκυονίδες που είναι η δεύτερη μεγάλη μου οικογένεια.

Τις Αλκυονίδες τις λατρεύω γιατί είναι τόσο μοναδικές και διαφορετικές μεταξύ τους. Δεν υπάρχουν αντιζηλίες και ανταγωνισμοί, παρά μόνο ένας κοινός σκοπός. Να προσφέρουμε αγάπη στους συνανθρώπους μας. Πρώτες και καλύτερες σε αυτό το σκοπό η Μαρή στη φωλιά στην Αγγλία και η Πρόεδρος μας, Γεωργία Πολυβίου.


Ποιο είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κάποιος;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για μένα από το ενδιαφέρον, την αγάπη.


Φεύγοντας από την συνάντηση μου με την Νέβη Αστραίου νοιώθω ότι πήρα από αυτήν πολλά και σπουδαία μαθήματα ζωής. Κατάλαβα πραγματικά πως καμιά δυσκολία δεν μπορεί να μας νικήσει αν η ψυχή μας δεν γονατίσει. Η Νέβη είναι ένας άνθρωπος που ορθώνει την ψυχή της και στέκει με αξιοπρέπεια απέναντι από κάθε δυσκολία. Είναι όμως ταυτόχρονα τόσο ευαίσθητη και καλοσυνάτη!


Συνδυάζει σπάνια και μοναδικά χαρίσματα εμπνέοντας θαυμασμό και αγάπη σε όποιον την γνωρίζει. Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο μεγαλείο της.